Mag ik je stelen? RECENSIE

Mag ik je stelen? gaat over drie volwassen stelletjes, die alledrie met hun eigen problemen en hun eigen gezinnen in een klein, Engels plaatsje wonen. Alle leventjes lijken rustig voort te kabbelen, totdat het onvermijdelijke gebeurt: er ontstaan onderling geheime en buitenechtelijke verhoudingen. Doordat de schrijfster je als lezer om beurten in de hoofden van de verschillende personages laat kruipen, krijg je het gevoel dat je ze leert kennen, maar toch wordt het nergens ‘echt’ en het verhaal blijft, ondanks de heftige verwikkelingen, wat aan de oppervlakte. Het enige waar dit boek echt over gaat, is hoe het voor iemand met een gezin is om er een relatie naast te hebben, om vreemd te gaan, en om dit zo goed mogelijk verborgen te houden voor de rest. Alle gevoelens, van verlangen tot schuld, komen aan bod. Maar de personages komen nergens echt tot leven. Misschien dat je wat ouder moet zijn om dit boek spannend te vinden, maar ik kon me niet echt verplaatsen in al die mensen met kinderen, negatieve levensinstellingen en psychische problemen. Misschien ook omdat er weinig vaart in het verhaal zit, er gebeurt van alles maar het tempo is traag en soms moet je echt moeite doen om geen zinnen over te slaan tijdens het lezen, in de hoop dat je snel bij een interessanter gedeelte aankomt. Diana Appleyard heeft met Mag ik je stelen? een volwassen, enigszins zware roman geschreven over huwelijk, sleur en buitenechtelijke affaires, maar zonder de erotiek of spanning die je bij dit soort onderwerpen zou verwachten. Er blijft een wat zeurderig plattelandssfeertje over hangen. Wel komen met name de schuldgevoelens van de personages realistisch over, en laat ze zien dat iedere actie uiteindelijk altijd een gevolg heeft, en is het einde van het verhaal sterk en verrassend.