Zonder Natascha

Inmiddels is ze al ruim een jaar vrij. Natascha Kampusch werd op haar tiende ontvoerd en acht jaar lang gevangen gehouden in een kelder. Het was wereldnieuws en ook na haar ontsnapping stonden de kranten er vol van. Natascha zelf geeft weinig prijs over haar traumatische ervaringen, maar hoe was het voor haar moeder om zomaar ineens haar dochter kwijt te raken en acht, lange jaren niets van haar te horen? In Zonder Natascha is Brigiita Sirny, Natascha’s moeder aan het woord en vertelt hoe haar leven eindigde op de dag van de verdwijning van haar dochter. Nadat politieonderzoeken geen resultaat opleverde, weigerde Brigitta te geloven dat haar dochter misschien ergens dood in een meer zou liggen. Ze deed alles in haar macht om haar terug te vinden. De eerste tientallen pagina’s gaan dan ook over de wanhoopsdaden om maar in contact te blijven met haar dochter. Hele beschrijvingen over gesprekken met talloze waarzeggers, kaartleggers of andere bovennatuurlijke mensen volgen. Maar het levert niets op. Wel zat ik ervan te kijken dat één van die mensen voorspelde dat Natascha na acht jaar zou terugkeren. Later in het verhaal lees je hoe Brigitta het dagelijkse bestaan een klein beetje oppikt en hoe haar dagen zonder haar dochter voortkabbelen. Ze gaat weer werken, en ze gaat zelfs weer even op vakantie. Totdat het moment van de waarheid is aangebroken en Natascha ontsnapt is. Daarna volgt eigenlijk maar een snel in elkaar gezette samenvatting van hoe het verder is gegaan, zonder al te veel persoonlijke details prijs te geven. Het boek zet vooral de toon met veel wanhoopsverhalen en onbegrip naar de buitenwereld. Logisch, want welke moeder zou niet wanhopig zijn? Maar daardoor is het wel een beetje saai en eentonig. Het gevoel van Brigitta wordt eigenlijk maar oppervlakkig en leeg beschreven en flarden van die acht jaar vormen dit verhaal. Als je het mij vraagt, probeert Brigitta hiermee slechts een slaatje uit de hele situatie te slaan, het boek lijkt verder niet echt een doel te hebben. Opvallend is de afwezigheid van Natascha’s vader. Ja, ze waren al lang voor de verdwijning gescheiden, maar het enige wat ze over hem schrijft is hoeveel hij wel niet drinkt en hoe verdacht hij wel niet lijkt. Mijn mening is dat ze met dit boek slechts probeert haar eigen imago recht te zetten en te bewijzen dat ze wel degelijk een liefhebbende moeder was en niet de heks die de media beweerde dat ze was. En het lukt haar, want ik geloof niet dat ze ook maar iets met de ontvoering te maken heeft gehad. Het is interessant om de gebeurtenissen rondom Natascha Kampusch vanuit een andere ooghoek te zien, het is natuurlijk niet voor te stellen hoe dat zou zijn, maar op de één of andere manier had ik toch iets meer van dit boek verwacht…