Was alles maar konijnen RECENSIE

In Was alles maar konijnen probeert de 23-jarige Sara de werkelijkheid buiten de deur te houden. Ze communiceert met de overbuurjongen via Marktplaats.nl en borden voor haar raam, maar als ze hem op straat tegenkomt weet ze niet wat te zeggen. In de garderobe waar ze werkt stopt ze briefjes in jaszakken van de bezoekers. Ook belt ze allerlei hulplijnen met gekke vragen over haar eigen leven. Haar familie lijkt haar niet te begrijpen en veel vrienden heeft ze niet. De enige met wie ze écht contact probeert te leggen is haar opa. Vroeger deed ze speurtochten met hem en aten ze samen ijsjes. Nu begint opa steeds meer dingen te vergeten. Dat maakt Sara verdrietig en ze probeert hem wanhopig in de realiteit te houden. Of dit een succes wordt, dat is nog maar de vraag…
Dit is een typisch moeilijk-weg-te-leggen-boek. Je wordt al snel meegesleurd in de rauwe wereld van Sara. Een wereld waarin je wodka koopt voor zwervers, je op de één of andere manier op een snuiffeest terecht komt omdat je niets anders te doen had en je het liefst ‘s nachts in je eentje rondloopt, omdat er dan geen anderen zijn. Hard en meedogenloos, maar de manier waarop het beschreven wordt is heel realistisch. Dit zou je buurmeisje kunnen zijn. Het enige minpunt is dat het verhaal soms wat lastig te volgen is. De scheidslijn tussen werkelijkheid en fantasie is net iets te vaag, waardoor de rode draad op sommige punten verdwijnt in een zee van gedachtes, mensen en verlangens. Dit boek over eenzaamheid is zeer leesbaar, maar het is geen chicklittopper.