Liefde in de steigers RECENSIE

Ze zijn en blijven erg succesvol, die chicklit-boekjes van Nederlandse komaf. De nieuwste aanwinst van Els Ruiters past daar ook weer heel goed tussen. Liefde in de steigers is alles wat je verwacht van deze boekenserie: simpel, een voorspelbaar einde en weinig unieks. Maar óók: heerlijk ontspannend, herkenbaar en lekker dichtbij huis.
Hoofdpersoon Emma is een standaard personage waar in principe niks op aan te merken is. Maar eigenlijk had ik haar liever iets beter leren kennen, haar karakter wordt te weinig uitgediept, en haar vriendinnen evenmin. Leuker zou het zijn geweest als ze een rare tik had, of iets wat haar minder gebruikelijk maakt.
Emma heeft haar vriend in bed betrapt met een ander en verlaat hun liefdesnest voor een nieuw huis. Ze raakt bevriend met het meisje waar Eric (haar ex-vriend) mee in bed lag, want ook zij bleek door hem te zijn voorgelogen. Dan breekt er een nieuwe tijd aan, in een nieuw huis met nieuwe vrienden en misschien ook wel een nieuwe liefde…
Het verhaal is een beetje basic, er gebeurt nauwelijks iets noemenswaardigs en als er dan wel ‘ns iets spannends lijkt te gebeuren, komt dit eigenlijk een beetje uit de lucht vallen. De schrijfstijl is soms erg houterig en sommige uitspraken zijn erg bedacht, waardoor ze een beetje geforceerd overkomen. Maar door de simpele zinnen en het ietwat grote lettertype is het boek wel makkelijk leesbaar.
Nadat ik zo enthousiast was over haar voorganger Hollen en stilstaan, vind ik dit boek eigenlijk weer een beetje tegenvallen. Er is weinig aan te merken op het boek, maar er valt ook niet veel te bekritiseren. Het is duidelijk dat er volgens “de formule” is geschreven en dat maakt dit verhaal de dertiende in een dozijn. Maar als vluggertje in bad of bed is dit boek wel geschikt. Ik moet dus concluderen dat dit boek niet meer dan de 3 hartjes verdient die ze op haar naam heeft staan: leuk om gelezen te hebben, maar meer ook niet…