Ik was niet alleen

Elyse Schein woonde tot een aantal jaren geleden in Parijs, waar zij een filmopleiding heeft gevolgd. Tijdens haar jeugd woonde zij in New York, samen met haar broer en haar adoptieouders. Hoewel Elyses adoptieouders voor haar aanvoelden als haar échte ouders, moest Elyse van zowel haar biologische als haar adoptiemoeder, op jonge leeftijd, afscheid nemen. Als een baby werd zij ter adoptie afgestaan en op zes-jarige leeftijd overleed haar adoptiemoeder. Ondanks de liefde die Elyse van haar vader en broer kreeg, bleef het pad dat zij volgde vol kronkels. Tijdens haar puberteit en de periode waarin Elyse studeerde was ze erg depressief. Altijd had ze het gevoel dat ze iets miste. Ze wijdde dit gevoel aan het verlies van haar twee moeders en bleef vechten tegen haar depressies. Op 35-jarige leeftijd besluit Elyse contact op te nemen met het adoptiebureau dat haar destijds aan haar adoptieouders heeft toegewezen. Zo hoopt ze informatie te vinden over haar biologische moeder. Naast de schamele informatie die Elyse over haar moeder krijgt, ontvangt ze ook een belangrijke brief van het adoptiebureau. Daarin wordt vermeld dat Elyse één van een meisjestweeling is! Ontelbare gevoelens en puzzelstukjes vallen op z’n plaats en ontelbare vragen komen in Elyse naar boven. Nu begrijpt Elyse wat zij zo gemist heeft in haar leven. Via een contactpersoon van het adoptiebureau komt Elyse in contact met haar tweelingzus Paula. Zij is opgegroeid in een gelukkig gezin in Brooklyn. Ze is nu zelf getrouwd en heeft een dochtertje. Wanneer de tweeling elkaar ontmoet raken ze niet uitgepraat over de genetische overeenkomsten en verschillen in zowel hun uiterlijk als hun karakters. Ze ontdekken al snel dat ook Paula veel depressieve momenten in haar leven heeft gekend en ook de affectie met film blijkt genetisch bepaald. Elyse wil graag een sterke band opbouwen met haar ‘verloren’ zus. Alhoewel Paula het ook erg fijn vindt dat ze haar tweelingzus leert kennen, vindt ze het ook moeilijk om Elyse toe te laten in het leven waar Paula eigenlijk zo tevreden over was. Zoals alleen zussen dat kunnen, proberen ze hier samen een weg in te vinden. Wat hen in eerste instantie bij elkaar houdt is de gezamenlijke zoektocht naar hun biologische moeder en de vragen die met die zoektocht gepaard gaan.
Ik was niet alleen is een indrukwekkend boek. Elyse en Paula zijn als baby’s van elkaar gescheiden, vanwege een wetenschappelijk onderzoek. Wetenschappers wilden onderzoeken hoe de tweeling zich afzonderlijk van elkaar zou ontwikkelen, een onderzoek dat hedendaags niet meer voor te stellen is. De hereniging na vijfendertig jaar bracht voor bij beide zussen gemengde gevoelens met zich mee. Want hoe anders zou hun leven zijn geweest als ze samen waren opgegroeid? In het boek delen Elyse en Paula hun bevindingen van het onderzoek naar hun biologische achtergrond. Vaak bevatten deze bevindingen wetenschappelijke feiten, wat ik niet altijd interessant vond om te lezen. Wat mij betreft had het boek iets minder klinisch geschreven mogen worden. Het boek is heel chronologisch opgebouwd. Ik was niet alleen beschrijft het verhaal vanaf de ontdekking dat Elyse een tweelingzus heeft, tot en met het resultaat van hun gezamenlijke onderzoek. Voor liefhebbers van levensverhalen de moeite waard om te lezen.