Het leed dat huisvrouw heet

Het leed dat huisvrouw heet nodigt bij het zien van de cover en de titel al uit tot lezen; een geinige illustratie van een stereotiep huisvrouw en een prikkelende titel, dat moet nader bekeken worden. Yvonne van der Wal is een doodgewone huisvrouw, die schrijven als hobby heeft. Ze schrijft in korte columns over haar eigen leven als huisvrouw en moeder van 2 kleine kinderen, maar ook over actualiteiten rondom alledaagse maatschappelijke onderwerpen. In de ene column lees je over haar irritaties over de kinderwagen in het openbaar vervoer en met de volgende column veegt ze de vloer aan met opvoedprogramma’s, zoals Super Nanny.
Dat Yvonne geen professioneel schrijfster is, merk je al gauw aan de kwaliteit van de columns. Ze schrijft weliswaar met veel zelfspot en galgenhumor, maar je kan goed merken dat de schrijfsels van huis-tuin-en-keuken-kwaliteit zijn, gewoon een hobby dus. Yvonne lijkt haar schrijfstijl nog niet echt te pakken te hebben. Soms moest ik me echt door haar “gezeur” heen worstelen. Ik kon me soms echt irriteren aan herhaaldelijk woordgebruik, zoals mijns inziens. Niets mis mee als je de columns los van elkaar leest, maar achter elkaar in een boek begint het na de zoveelste keer wel een beetje te storen.
Aan de andere kant zijn de onderwerpen in de columns wel heel herkenbaar en door de eenvoud van de schrijfwijze heel goed leesbaar. Ze is erg uitgesproken over haar standpunt en ze is niet bang hier mensen mee voor de voeten te lopen. En dat kan ik in de maatschappij van tegenwoordig wel waarderen in een vrouw.
Het leed dat huisvrouw heet is zeker geen hoogstandje onder de Nederlandse columnbundels, maar misschien juist daarom wel zo charmant. Het simplistische en “gewone” karakter van het boek, maakt het voor iedere (huis)vrouw een toegankelijk boek waar veel (h)erkenning uit te halen is.