De ochtend waarop ik besloot niet meer te eten RECENSIE

Justine is veertien en woont samen met haar ouders en twee zusjes in Frankrijk. Justine wordt op school gepest, omdat ze kampt met overgewicht en ook thuis voelt ze zich onzeker. Haar ouders vinden haar te dik en vinden dat ze meer moet letten op wat ze eet. Haar vriendinnen zijn in haar ogen allemaal slank en mooi en Justine heeft zich voorgenomen om er ook zo uit te zien. Van de ene op de andere dag besluit ze om af te vallen en haar eetgewoonten radicaal te veranderen. Je kunt het eigenlijk bijna een hongerstaking noemen, want ze vindt dat alles wat ze op een dag eet, in één klein kommetje moet passen. Justine is erg gedisciplineerd en laat niks of niemand van haar doel weerhouden. In een korte periode is ze meer dan twintig kilo afgevallen en als haar moeder niet meer weet hoe ze haar dochter moet helpen, sleept ze haar mee naar het ziekenhuis. Justine wil absoluut niet accepteren dat ze lijdt aan anorexia, zelfs niet als de beste dokters uit Parijs erbij worden gehaald. Ze weet niet van stoppen en ze gaat door tot haar haren beginnen uit te vallen, haar botten pijn doen tijdens het slapen en haar tanden beginnen te rotten.
Voor mij was het altijd moeilijk te begrijpen – en ik denk voor vele andere – waarom iemand zichzelf vrijwillig zou willen uithongeren. Maar nadat ik het verhaal van Justine heb gelezen, begrijp ik veel meer over de achterliggende emoties en gedachten. Het gaat eigenlijk helemaal niet over sexy modellen en maatjes 34. Het boek is geschreven in monoloogvorm, wat voor mij wel even wennen was. Soms begon dat me te vervelen, omdat haar gedachten ook telkens worden herhaald. Maar als je meer te weten wilt komen over het onbegrip, de gevaren en de strijd die gevoerd moet worden tegen de ziekte, kan dit boek je er zeker mee helpen.