Ademloos RECENSIE

Ik was heel nieuwsgierig naar dit boek. Kim Moelands is internet-recensent en dus een soort anonieme collega. Maar dan wel een eentje die het ver geschopt heeft. Zowel Esther Verhoef als Simone v.d. Vlugt hebben een quote achterop haar boek geschreven. Wat wil je nog meer bereiken als internet-recensent? Aan de andere kant voelde het ook soort van ‘pervers’ om zo graag een intiem verslag te willen lezen van de ellende van een ander. Dat gevoel heb ik eerder gehad, o.a. bij Kluun en Meisje met negen pruiken. Dan begin je met lezen en je neem je je voor om je niet aan het huilen te laten maken door een paar schrijverstrucjes en vervolgens moet je tóch huilen. Of je nu wilt of niet. Je realiseert je dat de problemen in je eigen leven allemaal toch wel meevallen. Ik houd eigenlijk niet zo van ‘waargebeurde verhalen’, waarschijnlijk omdat ze de voyeur in mij zo naar boven halen, maar bij Ademloos won de nieuwsgierigheid het (weer ‘ns) van de rede.

Ademloos is geen fictie en vertelt het verhaal van Kim en hoe ze haar partner Ron, niet totaal onverwacht maar toch wel heel erg snel, verliest aan CF (taaislijmziekte). Het is geen samenvatting over hun prachtige leven samen dat eindigt in Rons sterfbed, nee, Ademloos begint juist met Rons sterfbed en gaat vervolgens verder over Kim en hoe zij zichzelf weer bij elkaar raapt. Het boek is erg aangrijpend om te lezen; hoe Kim omgaat met haar schoonouders en hoe ze naar bed gaat met een bus met Rons as. Dat Kim kan schrijven is een feit. Op pagina 30 had ik al tweemaal een brok weggeslikt en een traan weggepinkt. En dat was nog maar het begin....

Eigenlijk realiseer je je ver in het boek pas hoe ziek Kim zelf ook is, en als Kim aan het eind van het boek in het ziekenhuis terecht komt ga je je serieus afvragen of ze het wel zal overleven… (toch knap, aangezien ze het toch echt zelf geschreven heeft ;-) ). Verder laat ze je met droge humor en zonder zielig te doen realiseren hoe eenvoudig het leven is voor een gezond mens. Ik heb veel bewondering voor Kim, niet alleen voor het schrijven van dit boek, maar ook voor haar kracht om door te gaan. Tegen het einde van het boek krijgen de korte hoofdstukken een column-achtige toon en is duidelijk dat Kim het leven weer aan kan. Een happy end, gelukkig! Kim is met dit boek een iets minder anonieme collega van me is geworden.