Wat ik mijn dochters nog wil vertellen RECENSIE

Het idee achter Wat ik mijn dochters nog wil vertellen - een moeder welke komt te overlijden aan kanker en haar vier dochters een verzameling brieven nalaat - is mooi, ontroerend zelfs. Al snel blijkt dat Wat ik niet meer heb kunnen zeggen, heb ik voor jullie opgeschreven, niet altijd even prettig is. Wanneer je ontdekkingen doet waar niemand vanaf weet, behalve je – inmiddels overleden – moeder bijvoorbeeld. De vier zussen die door Elizabeth Noble geschetst worden zijn, hoe kan het ook anders, erg divers. Dat maakt dat er altijd wel één bijzit waar jij je mee kunt identificeren. Is het de jonge Hannah, die nog thuis woont bij haar vader en probeert haar puberende bestaan op de rails te houden? Of ben je zoals Amanda, het nakomertje uit haar moeders eerste huwelijk, altijd onderweg. Is ze op de vlucht of hard op zoek, en zoja...waarnaar? Misschien ben jij meer als één van de twee oudste zussen; Lisa – midden dertig en bang om zich te binden - of als Jennifer, die vastzit in een ongelukkig huwelijk? Op wie je al dan niet lijkt, het moge duidelijk zijn dat de dames hun moeder Barbara nog erg hard nodig hebben. Gebeurtenissen uit het leven van de vier zussen worden afgewisseld met passages uit Barbara´s dagboek. Zodoende maken we kennis met een vrouw die sterk in het leven staat, en haar zelfverzekerdheid duidelijk uitspreekt richting haar dochters. Of ze nu getrouwd, alleenstaand of op zoek naar genegenheid is, haar boodschap is duidelijk: ik vond mijn weg. Een prachtig voorbeeld voor haar kroost natuurlijk. Dit boek zal voor velen een warme deken vol herkenning, troostende woorden en onvoorwaardelijke liefde zijn. Qua uitwerking schiet het verhaal echter tekort. Het boek leest niet echt vlot weg en had best wat beter uitgediept mogen worden. Barbara wordt neergezet als een moeder Theresa; niet zozeer om haar daden, ook moeders kunnen immers van hun voetstuk vallen. Nee, wat toonzetting betreft wordt zij in haar brieven opgevoerd als een vrouw met een alwetende ondertoon in haar stem. Het schrijfproces voelt niet compleet afgewerkt. Elizabeth Noble is, als auteur zijnde, op sommige momenten te aanwezig. Dit maakt dat ze vervolgens net teveel prijsgeeft. Dit merk je niet zozeer aan de gegeven informatie, het is eerder een gevoelskwestie. En daarom kun je je, helaas, niet helemaal in het verhaal verliezen.