Het hart en de moordkuil RECENSIE

''Wat een leuk boek!'', denk je steeds als je Het hart en de moordkuil aan het lezen bent. Vader Herbert is de lekker chagrijnige kunstenaar die je stiekem toch wel mag, zijn dochter Louise is welliswaar nogal volwassen voor een meisje van vijftien, maar toch mag je haar meteen. Wat een stoere meid! Je weet ook meteen dat het wel goed komt tussen haar en Hugo, de puisterige puber die ze in het begin heel stom vindt. Hun ontluikende romance is wat voorspelbaar, maar ook heel herkenbaar; je gaat er spontaan van meezwijmelen.
Pas na 150 bladzijden besef je dat er iets mis is: het is helemaal niet spannend! Dit boek wordt aangeprezen onder de noemer ''Literaire thriller'', maar voor literatuur is het eigenlijk wat te luchtig, en voor een thriller is het niet spannend genoeg. Zo rond pagina 200, als er nog dertig pagina''s te gaan zijn, wordt de spanning ineens opgevoerd. Maar dan zie je de ontknopiging al van verre aankomen.
Toch is dit echt geen slecht boek! Je vliegt er doorheen en het heeft met Louise en haar vreemde vriendin Carolijn, die constant loop te klagen over haar veel te sympathieke ouders, ook een vleugje tienerchicklit. Dat het niet is wat de uitgever beloofd, mag de pret niet drukken. Dit is een prima tussendoortje voor de laatste warme zomeravonden, óf voor de eerste koude herfstdagen bij de kachel!