Nr. 19 RECENSIE

Nr. 19 is het huisnummer van een onbekende straat in Rotterdam van een - voor de lezer – onbekende vrouw. Het huisnummer van een huis waar iets verschrikkelijks aan de hand is. De bewoonster van dit huis, wiens naam in het boek verder niet genoemd wordt, wordt gegijzeld in haar eigen huis. Een griezelige man is haar leven binnengedrongen en heeft letterlijk bezit van haar genomen. Om niets aan het toeval over te laten, moet de vrouw gewoon dagelijks naar haar baan als schooljuffrouw, plegen ze de noodzakelijke bezoekjes aan familie als zijnde liefdeskoppel en maakt hij foto’s van alle nepactiviteiten die zij (niet) hebben ondernomen. De realiteit is echter compleet anders: de vrouw wordt ’s nachts vastgebonden en ligt dan urenlang in haar blootje te wachten op verlossing. Ze wordt keer op keer door hem verkracht en hij dwingt haar handelingen te verrichten waar zij niet achter staat. Op een dag is zij het psychologische spelletje zat en probeert zij zich van hem los te weken. Met alle gevolgen van dien…
Het is een gruwelijk en bizar onderwerp, maar met de recente ontwikkelingen rondom Jospeh Fritzel en zijn gevangen genomen dochter en het - nog vers in het geheugen - verhaal van Natasha Kampusch, is dit helaas soms wel de werkelijkheid in deze bizarre wereld. En daarom fascineert dit boek mij zo.
De sfeer van het boek doet heel vrouwelijk aan, je leest eigenlijk de gedachten van een doodgewone vrouw; een vrouw die jij zelf had kunnen zijn. Los van de afwisseling in perspectief met die van de gijzelaar, blijft enige vorm van interactie met de “buitenwereld” beperkt tot het hoognodige. Dat maakt het verhaal intrigerend. Michèle van Rees kiest haar zinnen nauwgezet en is heel secuur in het omschrijven van de gedachtewereld van de vrouw en die van de gijzelaar. Die zorgvuldigheid en psychologische manier van schrijven dringt tot je binnenste door en zorgt ervoor dat je van begin tot eind aan het boek gekluisterd bent.
Halverwege het boek begint het huiveringwekkende verhaal echter aan geloofwaardigheid te verliezen. Doordat ze veel en vaak in het openbaar met haar gijzelaar gezien wordt en zij zelf lichamelijk en mentaal door een hel gaat, kan het niet anders dat iemand lucht krijgt van deze situatie. Zoiets moet wel verdachte sporen achterlaten in gedrag, uiterlijk en gezondheid. Maar in dit boek lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Haar ouders, collega’s en ex hebben helemaal niets door. Dat is wat mij betreft wel een gemiste kans, want door een dergelijk kat-en-muis-spel had Michèle mooi met de spanningsopbouw kunnen spelen en had het boek geloofwaardiger en daardoor ook spannender kunnen zijn. Tegen het einde neemt het passieve slachtoffer eindelijk het heft in eigen handen en het verhaal wordt dan te snel afgerond. Desalniettemin is Nr.19 een intrigerend verhaal dat je aandacht van begin tot eind weet vast te houden.