Het stiefmoederscollectief RECENSIE

Stiefmoeders kampen met een imagoprobleem. Vanuit de stiefkinderen gezien, is dat eigenlijk niet zo gek. Een vrouw, die niet hun eigen moeder is, komt zomaar hun leven binnengewandeld. Maar voor de stiefmoeder zelf is het ook niet altijd even leuk. Iedere man met wie je een relatie aangaat heeft bagage. Maar als die bagage een dertien jaar oud tienermeisje is, dat jou bij voorbaat al haat, is het wel even een ander verhaal. Sam Baker, auteur van Het Stiefmoederscollectief en zelf ook stiefmoeder, ontdekte via haar werk (bij het tijdschrift Red) dat dit nog een onwijs taboe was, en besloot er een boek over te schrijven. In het boek komen vijf vrouwen wekelijks bij Starbucks bij elkaar om hun ervaringen te delen. Iedere vrouw is een ander soort stiefmoeder, en eentje is het zelfs helemaal niet. Zij is stiefdochter! Hierdoor wordt het onderwerp van alle kanten belicht, maar dit is ook gelijk de zwakte van het boek. De hoofdrol lijkt weggelegd voor Eve, een journaliste die ineens opgescheept zit met de drie kinderen van haar nieuwe vriend. Ook volgen we Clare, die geen stiefmoeder is, maar wel alleenstaande moeder van een veertienjarige dochter. In de loop van het boek wordt het stiefmoederscollectief, het wekelijkse koffieclubje, steeds groter en krijgt de lezer ook een kijkje in het leven van Mandy, Lily en Mel, die alledrie op een heel andere manier ook problemen hebben met stiefkinderen. Deze verhalen komen niet helemaal van de grond. Dit minpuntje daargelaten: Het Stiefmoederscollectief is een uiterst vermakelijk, lekker weglezend boek. Stiefmoeders zijn ook maar gewoon mensen met hun eigen onzekerheden, is de boodschap die je als lezer meekrijgt. Verhelderend om te lezen voor stiefdochters en herkenbaar voor stiefmoeders. Maar ook voor degenen onder ons die er niets mee hebben is het het lezen waard. Relatieproblemen, met of zonder kinderen, hebben we immers allemaal. Grappig, herkenbaar en ontroerend!