Ik was nog maar een kind RECENSIE

De Franse Isabelle is halverwege haar dertiende levensjaar als ze niet beter weet dat haar weekeinden bestaan uit groepseks, al dan niet in aanwezigheid, maar altijd met toestemming van haar vader Renaud. Ze weet ook niet beter dan dat ze vanaf haar zesde jaar iedere avond bij haar vader in bed moet slapen en hij haar regelmatig uitleent aan iedereen die interesse toont in zijn dochter. Ze is in haar vaders ogen niets anders dan een zwijgzame, winstgevende hoer. Vanaf haar zesde jaar wordt ze de oudere zus van Camille en over haar krijgt ze vanaf dan ook de dagelijkse zorg. Isabelle groeit op op het schiereiland Finistère in Bretagne en verhuist later naar een Parijse buitenwijk waar ze enkele jaren woont totdat het gezin weer teruggaat naar haar geboortestreek. Haar dominante, verwende vader was iemand die ze zowel schuwde, als tegenop keek. Het is een man die enorm op zichzelf gesteld was, aan anderen steevast een hekel had en manipulatief gedrag vertoonde. Isabelle’s jeugd was getekend door onrust en ruzie. Maar ook door eenzaamheid en verveling. Noodsignalen als stelen, roken, bedplassen en vechten werden niet opgevangen. Ze was, zoals ze zelf schrijft: ‘hinderlijk voor mijn moeder, aantrekkelijk voor mijn vader’. Op volwassen leeftijd weet Isabelle een leven voor zichzelf op te bouwen waar ze strijdbaar en sterker onder vandaan komt. Niet langer gebukt en geknakt door het leven wat achter haar ligt, maar kijkend naar de toekomst en diegenen die voor haar het allerbelangrijkst zijn: haar gezin. Een verhaal wat begint als een tragedie laat uiteindelijk een vrouw zien die zichzelf wist op te trekken aan datgene waarin ze geloofde. Isabelle Aubry is oprichter en voorzitter van de Association Internationale des Victimes de l’Inceste. In 2007 benoemde het tijdschrift Femme Actuelle haar tot Vrouw van het jaar.