De dochter van de imam RECENSIE

Hannah is geboren in Engeland, maar wordt als een traditionele Pakistaanse opgevoed. Dat betekent zo min mogelijk tv, geen omgang met blanke mensen en de geborgenheid van de eigen straat. Ze ziet echter op school, in de bus en op straat toch Engelse mensen die hele andere kleren dragen dan haar en die bijvoorbeeld wel met blote enkels over straat mogen. Ze is een onderzoekend en leergierig meisje en vraagt zich bij zulke dingen af waarom dat fout zou zijn. Hannah neemt niet alles zomaar aan, maar probeert zelf haar eigen mening te vormen. Dat komt omdat haar vader de imam is van de Pakistaanse gemeenschap in het noorden van Engeland en Hannah het niet altijd eens is met zijn manier van doen. Hij regeert met harde hand en als hem iets niet zint, slaat hij erop los. Vooral Hannah is het slachtoffer nadat ze het voor haar moeder heeft opgenomen. Bij slaan alleen blijft het echter niet en als ze op een leeftijd komt dat ze voor haarzelf kan opkomen, besluit ze het huis te verlaten.
De dochter van de imam is vooral een heel erg moedig en open boek. Hannah vertelt openlijk wat haar allemaal is overkomen en hoe zij de zoektocht naar een nieuw leven en doel heeft ervaren. Het is misschien fragmentarisch verteld, omdat Hannah alles pas later heeft beschreven en het verhaal geen opsmuk bevat zoals in een roman. Ze heeft het allemaal zo rauw gelaten, zoals zij het zich herinnert. Het boek opent niet alleen onze ogen over hoe het eraan toegaat in een andere cultuur en hoe een godsdienstige en culturele achtergrond een heel leven lang een rol blijft spelen. Maar andere moslims zien ook dat er mindere kanten aan hun godsdienst zitten, net zo goed als bij andere religies. Hannah laat dat heel mooi zien aan de hand van de Koran zelf, de meeste mensen lezen deze zelf niet, maar als ze dat deden zagen ze hele andere kanten van hun geloof. Kortom: een schitterend, moedig en vooral verdrietig verhaal van een jong meisje dat probeert te vechten tegen haar familie, maar ook niet zonder hun kan.