Rosie en Skate RECENSIE

Hoe blijf je overeind als je geen moeder meer hebt en je aan alcohol verslaafde vader de bak in draait? De zusjes Skate en Rosie verschillen maar één jaar in leeftijd, maar ze pakken het leven totaal anders aan. Rosie kampt met schuldgevoelens en verdriet. Ze wil niets liever dan dat haar vader weer thuis komt. Skate gaat vooral op in haar eigen leven, waarin haar vriendje Perry de hoofdrol speelt. Wat haar vader betreft, heeft ze de hoop al eeuwen geleden opgegeven. Ze gaat bij Perry''s moeder wonen, terwijl Rosie thuis achterblijft met hun oudere nichtje Angie, die zolang voor haar zorgt. Pas als Skates verkering op losse schroeven komt te staan, verandert haar koele kikker-houding. En als Rosie zich herinnert hoe hard ze heeft gewerkt voor het verdwenen geld uit haar sokkenla, kijkt ook zij anders tegen de gebeurtenissen met haar vader aan. In Rosie en Skate staat een bijzonder onderwerp centraal, dat duidelijk maakt dat geen enkele situatie zwart-wit is, dat iedereen ellende op zijn eigen manier verwerkt en het normaal is om tijdens dat moeizame proces van perspectief te wisselen. Het boek geeft je een kijkje in de ongewone jeugd van twee meiden, die dealen met materie die eigenlijk veel te groot is voor tieners. Tijdens het lezen vond ik het lastig om me in Skate te verplaatsen - ze blijft het hele boek erg ontoegankelijk. Daarnaast lijken de emoties van nichtje Angie er met de haren bij geveegd. Ook de wens van beide meisjes om nieuwe vriendinnen te maken, blijft onvervuld. Een mooi boek, met een paar ''loose ends''.