Fluister RECENSIE

Sam en Grace zijn terug! In het eerste deel, het erg romantische Huiver, ontmoette Grace de mysterieuze wolf die ze altijd zag lopen in het bos in zijn menselijke gedaante: Sam. Dit klinkt een beetje vaag als je het eerste deel van deze ‘wolf-ontmoet-meisje’-serie niet hebt gelezen. Mocht het plot van Fluister je aanspreken (ik neem aan van wel voor de echte fantasy fans!) raad ik je echt aan om eerst Huiver te lezen. Anders begrijp je er - zeker in het begin - vrij weinig van, want er worden niet veel geheugensteuntjes of verwijzingen naar het eerste deel gegeven. Ik heb Huiver ook gelezen, maar door mijn niet al te geweldige langetermijngeheugen was ik alle details alweer vergeten. Daarom las ik de eerste helft van het boek in grote verwarring: kwam dat personage nou ook al voor in Huiver? Hoe zat dat ook alweer? En wat is er ook alweer met die en die gebeurd? Wat ik me voornamelijk herinner van Huiver is dat ik werd meegesleurd door de gedetailleerde vertelling en daardoor zo meevoelde met Grace en Sam. Dit had ik bij Fluister minder. Misschien komt dat doordat het ‘nieuwe’ van de relatie van Sam en Grace eraf is en omdat ze allebei ook met andere dingen bezig zijn. Ik vond het moeilijker om me in te leven in de personages. En in tegenstelling tot Huiver irriteerde ik me wel eens aan de ‘dramatische’ manier van schrijven: veel korte zinnen, veel cursief gedrukte woorden, veel herhaling van dezelfde woorden en zinnen. "Zo kan ie wel weer", dacht ik vaak. Pas aan het einde van het boek begon ik er écht in te zitten, want het einde is zó verschrikkelijk spannend en hartverscheurend dat ik toch niet kan wachten om het laatste deel van deze serie te lezen!