Eerlijk zullen we alles delen RECENSIE

Met nog maar weinig ervaring met het Chicklit Noir-genre, begon ik met een open mind aan Eerlijk zullen we alles delen. In eerste instantie zou ik het boek zelf nooit hebben opgepakt in de boekhandel, maar het lot besloot anders toen ik dit boek naar me toe geschoven kreeg vanwege de Chicklit.nl Leesclub. Eerlijk zullen we alles delen is een vrij bizar verhaal over twee rivaliserende zussen die als dag en nacht van elkaar verschillen. De één gelukkig getrouwd die alles heeft wat haar hartje begeerd, behalve een kind. De ander een hopeloos geval die nooit iets bereikt in het leven en die altijd heeft moeten onderdoen aan haar grote succesvolle zus. Maar dan is het Susannah die als enige aan Grace kan geven wat zij wenst: een kind. Op redelijk bizarre wijze besluiten de zusters dat Susannah zichzelf zal insemineren met het zaad van Grace’s man Tom en als draagmoeder voor de o zo gewenste baby zal dienen. Maar deze ongekeerde machtsverhouding in hun relatie, zet alles op z’n kop...
Ik begon enthousiast aan het boek en pikte de snelle vaart van het verhaal al gauw op. Met wisselend perspectief zie je het verhaal door verschillende ogen. Het paranormale tintje dat dit boek tot een Chiklit Noir heeft gedoopt, is de verhaallijn van moeder Catherine die in een coma ligt en waarvan haar geest buiten haar lichaam is getreden om haar dochters te volgen. Daar waar ik de eerste helft van het boek niet kon stoppen met lezen, zo haakte ik tegen het einde ineens af. Er gebeurt teveel in het boek, waardoor de rode draad een beetje kwijt raakt en de dramatiek rondom de levens van de zusters maakt het lezen er niet prettiger om. Ik verwachtte een spannend of gruwelend boek, maar in plaats daarvan verdronk ik in de depressiviteit van de karakters en werd er telkens een schepje bovenop het toch al aparte verhaal gedaan met vreemdgaande partners, travestieten en tot slot nog “even snel” een hartaanval. Ingrediënten waar later geen vervolg meer op komt, waardoor je een beetje in het ongewisse blijft over de afloop daarvan. De toegevoegde waarde van de verhaallijn van de geest van Catherine is me nog altijd een raadsel en het sloteinde is dan ineens zo’n ommezwaai dat ik het boek nou niet bepaald bevredigend dichtsloeg. Alles bij elkaar opgeteld is het zeker geen slecht boek, maar de stempel Chicklit Noir doet geen eer aan wat dit boek waard is. Of misschien eigenlijk wel andersom…