Richting West RECENSIE

Richting West is een filmisch essay over Claire, een alleenstaande werkende moeder, en haar zoontje Milan. Samen wonen zij in Rotterdam. Claire wordt gespeeld door Susan Visser, nu natuurlijk volop in de aandacht door haar succes met de film Gooische Vrouwen. Er wordt een jaar uit het leven van Claire beschreven op een dagboekachtige manier. Anderen die een rol in hun leven spelen zijn Claire’s minnaar, haar ex Rolf – tevens de vader van Milan – die Claire tegenwoordig wel kan schieten, haar buurvrouw en haar vaak kritiek leverende moeder. Je ziet Claire veel de – voor haar – dagelijkse dingen doen: ruzie maken met haar moeder, ex en minnaar, lesgeven aan dove kinderen, met Milan eten, koken, de auto wassen en naar het zwembad, maar vooral zie je Claire veel fietsen van hot naar her. Het gaat ook veel over tegenstellingen: zo kan haar minnaar bijvoorbeeld goed met haar zoontje opschieten en heeft hij zeker zijn leuke kanten, terwijl hij aan de andere kant door het leven fladdert en last van bindingsangst heeft. De meeste scènes nemen veel tijd in beslag maar leiden nergens toe: wat mij betreft had er meer vaart in Richting West gekund. De film kabbelde langzaam voort en kwam op mij vrij somber en deprimerend over. Het wordt omschreven als een essay over leven en liefde in de grote stad. En dat is het ook, maar ik hoop dat het niet voor iedereen herkenbaar is! Wat ik miste in Richting West is bijvoorbeeld energie en positiviteit. Het verhaal is grotendeels uneventful, maar de dingen die wel gebeuren hebben een negatieve lading. Na het kijken bleef bij mij deze vraag door mijn hoofd zingen: waarom, met welk doel, is Richting West gemaakt?