Blauwe maandag RECENSIE

Frieda Klein, het nieuwste, voorlopig vaste personage van het schrijversechtpaar is een vrouw die weliswaar stabiel en gefocust in het leven staat, ze weet ook precies de grenzen te stellen in hoe ze haar leven wil leiden. Het boek begint met de verdwijning van een vijfjarige, ruim twee decennia eerder. Frieda, die als zelfstandig therapeute werkzaam is, krijgt een patiënt op haar spreekuur die met wat hij haar vertelt, haar aandacht grijpt. Doordat ze op de hoogte is van nieuwsfeiten ontstaat er een link met een gelezen krantenbericht over een recente vermissingszaak van een vijfjarig jongetje en deze zelfde patiënt. Met behulp van de door haar ingelichte politie gaat het balletje rollen. Doordat de voor Nicci French zo bekende ik-vorm is verdwenen uit het vertelperspectief en de lezer het verhaal door verschillende ogen krijgt gepresenteerd, blijft het enorm boeiend. Niet alles begint even helder, de lezer moet duidelijk op zoek naar iets vertrouwds. Dit boek straalt volwassenheid uit. Het bevat meer lagen en deze diepte, in zowel verloop als in de personages zelf, is erg prettig te noemen. Mindreaders, zoals Frieda, zijn niet snel te doorgronden. Daarom valt er voor de auteurs nog heel wat te graven. Goed dat er een reeks staat gepland want dit hoofdpersonage staat met trots haar mannetje. Het was even wennen voor de verstokte NF-fans. Een complete makeover van zowel de oudere garde als deze nieuwste in het toch aanzienlijke oeuvre inmiddels. Maar wat mij betreft is deze transformatie zeker geslaagd.