Naar de honden RECENSIE

Vaag, dat is het beste woord waarmee ik dit boek zou kunnen omschrijven. Misschien komt het doordat de schrijfster Deens is en dus (bijna) alle namen- en plaatsnamen er zo gek uitzien en raar klinken. Of zou het komen door de minimalistische stijl waarin het boek geschreven is, met door het hele boek korte zinnen? Kort, maar krachtig, dat dan weer wel. Veel gebeurt er niet in het boek, waardoor het een mysterieus verhaal is waar je enorm veel vraagtekens bij blijft houden. Langzaamaan vormen kleine puzzelstukjes een helder beeld over het boek, maar aan het einde van het boek blijf je nóg met die vraagtekens zitten. Met dat er meer puzzelstukjes op zijn plek vallen, komen er tegelijkertijd ook weer nieuwe raadsels open te liggen. Het boek gaat over Bente, een vrouw die schrijfster is en problemen heeft op haar werk en in haar huwelijk. Ze stapt op de bus en stapt ergens in de middle of nowhere uit, waar ze op een gegeven moment wordt opgevangen door een mysterieus Deens stel: John en Putte. Iedereen in dat kleine dorpje heeft iets mysterieus en ze leven allemaal van een uitkering. Niet gek dat Bente na een paar dagen wordt gewaarschuwd voor deze mensen. En dat blijkt niet voor niets… Het verhaal laat veel aan de fantasie van de lezer over, wat in sommige opzichten natuurlijk goed is. Maar bij dit boek vond ik dat alleen maar vervelend. Dat is ook één van de redenen waardoor ik zo moeilijk in het verhaal kwam. Ik moest ook echt zin maken om het boek verder te lezen, anders had ik het laten liggen. De schrijfster Helle Helle heeft zich aan de stijl ‘less is more’ vastgeklampt, wat naar mijn mening helaas geen succes is geworden. Een mysterieus verhaal wat op een vage, minimalistische manier is geschreven. Je moet ervan houden. Ik doe dat niet.