Drie is teveel RECENSIE

Na een aantal van Jill''s fantastische boeken was ik om. De manier waarop zij schrijft is echt om jaloers op te worden. Het gemak en het plezier in het schrijven straalt ervan af. Ook de humor in haar boeken is een groot pluspunt. De manier van schrijven is bepakkend, vlot en levendig. Van Drie is te veel verwachtte ik dan ook niet veel anders. Maar helaas viel deze me toch wat tegen. Dit lag absoluut niet aan haar schrijfstijl (deze nieuwe Mansell bevat weer alle ''magische'' ingrediënten die ik net opnoemde) maar de personages stonden me gewoon niet aan! Ik kreeg meteen al een hekel aan de schijnheilige Imogen, die haar zinnen heeft gezet op de getrouwde Jack. Ook hem begreep ik niet: in het begin is hij nog zó dol op zijn (geweldige) vrouw Cass, haat hij Imogen en ineens... beginnen Imogen en Jack een affaire. Beetje ongeloofwaardig. Ook rokkenjager Sean (zoon van Jack en Cass) vond ik een naar personage, en zijn zus Cleo vond ik niet een erg boeiend karakter. Bij een goede chicklit wil je je verbonden voelen met de hoofdrolspelers. Je wil met ze meeleven en misschien ondanks hun wat rare of domme keuzes, ze begrijpen. Maar dit lukte mij echt niet in Drie is te veel. Zó jammer, want dit deed voor mij echt afbreuk aan een boek met een geweldige manier van beschrijven en woordkeuze. Door die beeldende stijl bleef ik echter wel doorlezen. Maar als deze ontbrak, was ik zeker eerder gestopt. Echt zonde, want ik ben (en blijf!) een grote fan van Jill Mansell.