Felice bezoekt een strandfeestje van kantoor

We hebben weer een feestje van kantoor. Van advocaten-en notarissenkantoor Blick&Bleecker. Een kantoorfeest op zaterdag. Op Strand Zuid. Het is nog steeds een beetje raar dat ik er ook heen mag. Maar ik ben advocaat-stagiaire, dus ik hoor er helemaal bij - minstens drie jaar lang. Bij Blick&Bleecker. En Blick&Bleecker doet niet flauw als het op feesten aankomt. Trouwens, ook niet als het op zaken aankomt. Nee, Blick&Bleecker doet nergens flauw over.
 
Maar goed. Zo''n strandfeest doen we alleen als de complete strandtent is afgekocht. Pottenkijkers en simpele zielen kunnen we niet gebruiken. Kosten noch moeite worden gespaard om het ons helemaal naar de zin te maken. Strandcocktails, exotische hapjes, live salsa. Alle Blickers (zo noemen wij ons) zijn welkom mét aanhang. Maar bijna niemand neemt een partner mee. Die ga je toch niet blootstellen aan de bijtende commentaartjes van collega Cindy: “Check die doorschijnende nachtjapon van die chica van Arend... Kan écht niet! Nou ja, ze moet toch wat doen om de aandacht van die pervert vast te houden... Ze is niet meer zo piep, hè...”
 
Cindy zelf is bloedmooi, maar stinkjaloers op andere vrouwen. Ik begrijp dat wel, ze heeft het moeilijk nu. Kantoorgenoot Jack is net vader geworden van een tweeling. Hij heeft dus even niet zo veel tijd voor zijn affaire met Cindy. Zo’n tweeling gaat je niet in de koude kleren zitten, begrijp ik van Lian. Zij woont samen met haar eerste vriendje van de middelbare school. Soms voelt ze zich opgesloten in hun huwelijk. Bijna letterlijk, sinds ze drie jaar geleden een duur huis hebben gekocht, met een tophypotheek. Ze kan geen kant meer op met haar kids. Zelf huur ik samen met mijn vriendin Sanne een appartementje in de Jordaan, dus ik ben ik zo vrij als een vogel. Gelukkig maar.
 
Ik wandel op mijn nieuwe Isabel Marants naar het Mojito-barretje. De schoenen knellen een beetje aan de zijkanten. Ik heb aan de schoenen een fortuin uitgegeven. Het is een statement: hé you, ik ben student af, ik ben nu een succesvol advocaat en ik kan mijn eigen designermuiltjes betalen. Zo''n statement.  
 
Overal rennen kinderen rond met suikerspinnen en cupcakes met icing in hun knuistjes. Je laten schminken kan hier ook, maar geen enkel kind mag dat van zijn advocaat/ouder. Schmink is ordi en voor clowns. Veel te flauw. De schminkmevrouw zit er een beetje verloren bij, maar ze wordt vast vorstelijk gecompenseerd door Blick&Bleecker. Die doen niet flauw. Ik stel me voor hoe ik me laat schminken als haring en dan met een van de partners een serieus gesprek aanga overde groei van capital markets. Toch maar niet. Als je hier iets geks doet, krijg je dat geheid op je bord in het cabaret tijdens het Blick&Bleecker kantoorkerstfeest. Altijd op je hoede blijven, als je niet voor paal wilt staan. En dan nog.
 
Opeens stapt Jack binnen met zijn jonge gezinnetje. Wat een soap..! Cindy komt in tranen op me af: “Wat een lul dat hij hier zomaar met haar komt!” Jacks vrouw is niet op de hoogte van de hete affaire tussen haar man en zijn vijftien jaar jongere collega. Of ze doet alsof haar neus bloedt. Verder weet natuurlijk iedereen in de zaal van de hoed en de rand.
 
Ik zit in een moeilijk parket: de affaire Jack/Cindy druist in tegen mijn opvattingen over relaties. Je kiest er toch niet zomaar voor je leven met één iemand te delen? En hoe laag is het je vrouw te bedriegen als die net is bevallen van een tweeling? Kan zij er iets aan doen dat ze nog wat zwangerschapvet heeft en dat ze striae aan de bevalling heeft overgehouden? Ik voel medelijden met deze vrouw, die hier met haar gezin staat te stralen op het bedrijfsfeestje van haar man, terwijl iedereen weet dat hij het dagelijks doet met onze strakke Cindy. Gênant. Dat is het ergste van vreemdgaan. Dat iedereen het weet behalve jij en dat niemand het tegen je zegt, maar wel medelijden en oordelen: "Aan jou moet iets mankeren, anders bleef hij wel bij de les..." Erg flauw.
 
Vorige week werden Jack en Cindy door onze managing partner betrapt bij Vak Zuid, toen ze daar intiem zaten te lunch-loungen. Deze affaire doet de carrière van Cindy geen goed. Voor Jack maakt het zakelijk niet veel uit. Hij is een man en hij kent een aantal partners nog uit zijn studententijd. En wie van de partners heeft zelf niet eens zo''n sappige collega verschalkt? Nou dan. Met Jacks carrière zit het dus wel snor; binnenkort wordt hij partner. Zo simpel ligt dat in de Grote Advocatuur.
 
Ik houd Cindy weg van de alcohol om een akelige scène te voorkomen. Ik vertel haar wat ze graag wil horen: dat zij veel knapper, slimmer en leuker is dan Jacks vrouw. Die ik niet eens ken. Beetje flauw, maar ik weet uit ervaring dat het werkt. Ze wordt rustig.
 
Ook flauw: ik besluit ongemerkt weg te glippen en ga een filmpje pakken met mijn huisgenoot Sanne. Lekker in de anonieme duisternis van de bioscoop, in mijn comfortabele oude slippertjes. Even geen kantoor. Even niks moeten. Zelfs niet hoeven kletsen. Hard genoeg gewerkt op m''n vrije zaterdag.

Fleur Brockhus, auteur van De urenfabriek

Wil je een scene uit De urenfabriek meemaken? Kom dan naar de speciale Blick&Bleecker borrel op Strand Zuid in Amsterdam! Schrijfster Fleur Brockhus is op de borrel aanwezig om vragen te beantwoorden en boeken te signeren. Klik hier voor meer informatie.