Let the adventures begin!

De 23-jarige Lisa van den Kroonenberg gaat voor twee maandjes het zonnige Zuiden van Nederland gedag zwaaien voor het (hopelijk) nog zonnigere Australië. Ondanks het feit dat we héééél erg jaloers zijn, willen we natuurlijk wél alles over haar avonturen weten. Vandaar dat ze ons digitaal meeneemt en elke twee weken een column schrijft voor Chicklit.nl. Let the adventures begin!

Morgen is het zo ver. Dan vertrek ik voor twee maanden naar Australië om daar te gaan backpacken, helemaal ALLEEN.

Het voelt aan alsof het morgen weer mijn allereerste schooldag is. Mijn rugzakje (zeg maar gerust rugzak) staat klaar in de hoek van mijn kamer, de boterhammen en de koekjes voor morgen staan op me te wachten op het aanrecht, en mijn grote broer geeft me nog even een laatste les in alle do’s en don’ts waarvan ik echt op de hoogte moet zijn als ik mezelf niet compleet voor schut wil zetten. O ja, en tel daar de bezorgde ouders bij op die zich afvragen of ik het wel ga redden daar buiten in de boze, wijde wereld en het is net alsof ik weer 19 jaar terug in de tijd ben gegaan.

En helaas moet ik bekennen dat ik zelf ook enigszins geteisterd word door bezorgde gevoelens. In gedachte ga ik voor de zoveelste keer de lijst in mijn hoofd af met alle redenen waarom dit een slecht plan is:
1. De backpack is ongeveer net zo groot als mijn complete romp en benen bij elkaar opgeteld, wat inhoudt dat ik 60 dagen lang iemand moet gaan charteren die mijn rugzak voor me gaat dragen.
2. Ik heb een fobie voor spinnen. En slangen. Toen er laatst een uit de kluiten gewassen wesp in de kamer rond zoemde ben ik de buurman gaan halen om hem weg te jagen. Laat Australië nu net het land zijn waar al deze kriebelende, zoemende en glibberende beestjes ongeveer 3 triljoen keer zo vaak voorkomen.
3. Mijn interne GPS-systeem vertoont net als bij de meeste vrouwen aardig wat kuren en mankementen (ik hoop niet dat ik nu iemand beledig). Meestal vertrouw ik dan ook maar gewoon op mijn onderbuik gevoel om de weg te vinden. Waarna ik hopeloos verdwaal.
4. Ik spreek een aardig woordje Engels maar mijn god, die Australiërs hebben een geheel eigen taal ontwikkeld! Toen ik voor het eerst van ‘de barbie’ op het strand hoorde dacht ik dat ze het over een of andere limited beach edition van die pop met die enorme, blauwe ogen hadden. Maar nee, ze hadden het over een barbecue.
5. Ik moet twee maanden lang op een gedeelde slaapkamer slapen. Met snurkende mensen. Stinkende mensen. Luidruchtige mensen die in de vroege uurtjes vergezeld van een alcoholwalm de kamer in komen walsen. Ik heb zes setjes oordopjes ingepakt, en twee slaapmaskers; zou dat genoeg zijn om me van een adequate nachtrust te verzekeren?
6. En ten slotte, hoe ga ik het ooit voor elkaar krijgen om mijn shopdrang die tot astronomische hoogte kan stijgen in te houden? Mijn handen jeuken nu al om mijn backpack helemaal vol te stouwen met gave souvenirtjes, Havaianas, Uggs en talloze andere hebbedingetjes. Wat vrijwel onmogelijk is omdat mijn ingepakte backpack al tegen het randje aanzit van het maximale gewicht dat ik mee mag nemen…


Maar hé, ik ben een zelfstandige chick in de 21e eeuw die al eerder zes maanden in Málaga en drie maanden in Madrid heeft doorgebracht, dus dit moet ik toch ook wel kunnen volhouden? En aangezien ik nu echt officieel uitgestudeerd ben (damn you langstudeerboete) is dit misschien voorlopig wel mijn laatste kans om voor langere tijd naar het buitenland te gaan! Stiekem begint het alweer te kriebelen als ik denk aan de mooie Oostkust route die ik heb uitgestippeld met onder andere: wereldstad Sydney, Great Barrier Reef, Whitsunday Islands, Fraser Island, Brisbane, Byron Bay en misschien ook nog wel Ayers Rock en Melbourne als ik tijd en geld over heb.
Mocht ik dan toch nog ergens vastlopen dan heb ik in ieder geval een paar telefoonnummers van échte oer-Hollandse inwoners die naar Australië zijn geëmigreerd en die door mijn moeder verzameld zijn in haar vriendenkring, mijn Lonely Planet reisgids / bijbel voor de komende twee maanden, een muskietennet om me te beschermen of ik kan mijn immer vertrouwde puppy-ogen en liefste glimlach opzetten.

Met andere woorden: YOLO! (You only live once)

Lisa