Krokodillen, yoga en surfers

Na het hobbelige Fraser Island reisde ik door naar Noosaville. Vanaf dit stadje rijdt er een bus naar één van de meest bekende dierentuinen ter wereld: The Australian Zoo. Dit is de dierentuin van Steve Irwin, die gekke gast die het zijn beroep had gemaakt op de rug te springen van krokodillen en andere levensgevaarlijke dieren, beter bekend als The Crocodile Hunter. Helaas is hij in 2006 overleden nadat hij door een pijlstaartrog werd gestoken…

The Australian Zoo is zijn nalatenschap en die wordt nog steeds gerund door zijn vrouw en twee kinderen. Zijn kinderen zijn pas 14 en 8 jaar oud maar kennelijk hebben ze de no worries-genen van hun vader geërfd want zonder ook maar een spoortje van angst voerden ze een stukje vlees aan een krokodil van wel drie meter lang! Zij liever dan ik.
Natuurlijk hebben we naast de krokodillen ook talloze andere dieren mogen bewonderen - waaronder reuze schildpadden - en mochten we koala''s en kangoeroes aaien en een olifant voeren (wat veel spannender klinkt dan het is en binnen twee seconden voorbij is).

Na Noosaville reisde ik door naar Brisbane en hier begon ik te merken dat de vermoeidheid er flink in begon te hakken. Natuurlijk is het hartstikke leuk om allemaal tours te doen en bezienswaardigheden te bezoeken maar in combinatie met een nachtrust die de afgelopen zes weken iedere twee à drie uur werd verstoord is het toch wel heel erg vermoeiend. Ik had het in ieder geval tot voor kort niet voor mogelijk gehouden dat ik nog eens zou dagdromen over mijn bed thuis, in Nederland... In Brisbane heb ik dan ook talloze koppen koffie en thee gedronken, drie boeken uitgelezen en tussendoor de stad een beetje bekeken. Moet kunnen!


Ik had immers nog wat energie nodig voor Byron Bay! Een klein surfersplaatsje dat bekend staat om de relaxte (hippie) levensstijl pal aan de oceaan. Om de echte Byron Bay experience te kunnen ervaren nam ik me voor om in ieder geval drie dingen te doen: walvissen spotten, yoga en surfen.
Vol goede moed begon ik aan mijn klim naar de vuurtoren boven op de berg waar je gegarandeerd walvissen kon spotten. Althans dat beweerde iedereen. Lijkt drie kilometer lopen in een land als Nederland dat zo plat is als een dubbeltje zo gepiept te zijn, als je meer dan 200 trappen moet beklimmen, grote stukken bergopwaarts moet lopen terwijl de brandende zon op je hoofd schijnt, dan lijken die drie kilometer er plots wel vijftig. En toen ik de vuurtoren had bereikt en hoopvol naar walvissen zocht was de zee zo glad als een spiegel en totaal walvisloos. Nadat ik wat had gedronken bij het café en aan de weg terug wilde beginnen zag ik plotseling heel in de verte een staart in de lucht zwiepen en met veel gespetter weer in het water terecht komen, en nog een keer én nog een keer. Een heel erg mooi en bijzonder gezicht, en wat was ik blij dat ik de tijd had genomen om die cappuccino te drinken!
Daarna was het tijd voor mijn yoga les en stiekem was ik toch wel een beetje zenuwachtig. Wat nu als ik bij het ''hmmm-en'' de slappe lach zou krijgen of bij het mediteren in slaap zou vallen? Gelukkig bleken ze het ''hmmm'' gedeelte over te slaan en voelde ik me inderdaad heel erg ontspannen maar niet zo erg dat ik in slaap viel!
De dag erna werd ik opgehaald door een lokale surfdude die ergens in de vijftig was en lange, blonde haren had (stel je je vader voor met lange, blonde haren!). Nadat we de tijd hadden genomen om eerst te oefenen op het droge, wat behoorlijk idioot aanvoelde eerlijk gezegd, gingen we het water in. Aangezien de beginners surfplanken meer dan twee meter lang zijn, er een sterke stroming stond en de golven toch wel behoorlijk hoog waren, had ik een ''klein beetje'' moeite om mijn surfplank onder controle te houden. Het was net alsof ik constant probeerde om vijf hyperactieve kleuters in bedwang te houden. Afgezien daarvan was het echt helemaal te gek en lukte het me zelfs om drie keer op de surfplank te staan voordat ik met uitgestrekte armen weer in de zee viel.. Toegeven, ik voelde me best wel onhandig toen ik zag hoe een 8-jarig kind me voorbij zoefde op zijn mini surfplankje en met wapperende haren, maar waarschijnlijk worden de inwoners van Byron Bay zo''n beetje op een surfplank geboren.


En toen was het nog maar anderhalve week voordat ik alweer terug naar Nederland zou vliegen. Voordat het zover is ga ik echter nog naar Melbourne, The Great Ocean Road en weer naar Sydney!

G''day Lisa