Fleur hits the road

Eigenlijk vond ik het jammer dat vrouwen mogen autorijden in Dubai. Als dat niet had gemogen, had ik namelijk een goede reden gehad om nog een paar jaar langer in mijn rijangst te blijven zwelgen. Dan had ik me zonder mutsgevoel lekker laten rondrijden door een chauffeur, net als in vroegere tijden, zoals de kasteeldames in Downton Abbey. Maar helaas, Dubai is modern. Geen Saoedie-Arabie. Dus moest ik die rijangst wel onder ogen zien.
 
Geen idee trouwens hoe die rijangst ooit is ontstaan. Ik ben in één keer geslaagd voor mijn rijbewijs. Dat kwam, gok ik, omdat ik een minirok had aangetrokken tijdens het rijexamen. En de examinator was een gezonde jongeman. Wat is er nou zo eng aan autorijden, vraag ik me af. Als ik autorij - tot voor kort zeer sporadisch - heb ik het gevoel dat er ieder moment iemand op me in kan rijden, of dat ik ineens een beroerte krijg en de controle over het stuur verlies. Ook kan ik maar moeilijk wegen onthouden en ben ik bang dat ik hopeloos verdwaal. Mensen met vliegangst begrijp ik dus niet. Ik vind het een veilig gevoel om zo hoog boven de autowegen te zweven in een voertuig dat wordt bestuurd door een kundige meneer of mevrouw in gestreken uniform die de weg weet.
 
Is Dubai een goede plek om over je rijangst heen te komen? Ja en nee.
 
Ja, omdat ik hier in een giga donkerblauwe Ford Explorer rijd. Mijn man vond het een goed idee om de grootste auto te nemen die hij kon leasen, voor het geval er logees komen en we dan met z''n zevenen uitstapjes kunnen maken. Alle dagen dat er geen logees zijn, doe ik dus boodschappen in een bestelbus. Maar - geloof het of niet - ik begin gesteld te raken op mijn grote vriend. Het is net een paard. En ik ben dol op paardrijden. Ik heb mijn hengst omgedoopt tot Boudewijn: dat klinkt sterk, slim en betrouwbaar. In Boudewijn reis ik hoog op de weg en voel ik me veiliger dan in zo''n schattig Coopertje. Wie wil er door Boudewijn verpletterd worden? Niemand. Mensen denken wel twee keer na, voordat ze bij Boudewijn in de buurt komen rijden. Hoop ik. Ook helpt Boudewijn mij met in- en uitparkeren. Zonder te zuchten. Hij laat alleen af en toe een piepje horen, een bemoedigend briesje.
 
Ja, omdat de parkeerplekken hier gigantisch zijn, eigenlijk moet ik zeggen: idiot proof. En op sommige plekken is er zelfs valet parking service. Heerlijk om je sleutels af te geven aan een parkeermeneer alsof je heel belangrijk bent.
 
Nee, omdat er idioten op de weg rijden. Mensen die hun rijbewijs hebben gewonnen bij een potje pitabrood-eten. Als je ziet hoe sommige types hier rondrijden, geloof je niet dat het verboden is om met ook maar één druppel alcohol op achter het stuur te kruipen. Het eerste auto-ongeluk hebben we dan ook al in de pocket. Na een ontspannen woestijnritje, reed een halve zool keihard in op de Jeep van mijn man op een traject waar duidelijk stond aangegeven dat je vaart moet minderen. Achterkant helemaal naar de filistijnen. Gelukkig was niemand gewond en was ik thuis met Olivier en Boudewijn tijdens het ongeluk, anders had ik nooit meer gereden.  
 
Nee, omdat navigatiesystemen hier niet of zeer kort werken. Er worden continu nieuwe wegen aangelegd, waardoor de route morgen ineens weer helemaal anders is en TomTom het niet meer begrijpt. Niets naarders dan zo''n driehoekje op je beeldscherm dat verdwaald is. Als je een afslag mist, duurt het 1001 jaar voordat je weer op de goede weg zit. Sommige essentiële routes kan ik inmiddels onthouden: supermarkt, strand, Fashion Parking van de Dubai Mall (waar de grootste schoenenwinkel ter wereld sinds kort is geopend).
 
Net nu ik een beetje gewend ben aan het gestoorde rijklimaat, overal op anticipeer (een mooie term onder ons, automobilisten) en zonder verkrampte bovenarmen op de plaats van bestemming arriveer, heb ik een rijverbod opgelegd gekregen. Omdat mijn visum in behandeling is, mag ik tijdelijk niet rijden. En weet je wat: ik baal ervan. Wat eerst een droom leek, blijkt in werkelijkheid een nachtmerrie. Ik zit thuis opgesloten, kan geen boodschap halen. De taxi''s zijn hier weliswaar goedkoop, maar komen negen van de tien keer niet opdagen. Boudewijn hinnikt vanuit zijn stal naar me en ik kan niet wachten totdat ik hem weer kan bestijgen.