Fleur knipt bonnetjes uit

Nederlanders staan bekend om hun zuinigheid. Hoe vaak ik tijdens een vakantie op een buitenlandse markt niet te horen heb gekregen: Nederland? Kijken, kijken, niet kopen! En het is waar. Ik denk vaak even na voordat ik iets aanschaf. Heb ik het echt nodig? Kan ik het ook op Marktplaats vinden voor de helft van de prijs? Moet ik niet even de uitverkoop afwachten?

Voor dit soort oer-Hollandse gedachten schaam ik me dan. Alsof ik zo''n sloeber ben die zich niks kan veroorloven. Of erger nog: alsof ik een gierig mens ben. Getsie. Terwijl prijsbewuste mensen helemaal geen vrekken hoeven te zijn. Integendeel. Ik nodig mensen juist graag uit. Maar ik heb een hekel aan miskopen. Sinds ik in Dubai woon is dat armoedzaaier-gevoel een stuk minder geworden. Want hier zijn de mensen juist apentrots als ze een aanbieding te pakken hebben. Ze vertellen het aan iedereen als ze voor eten, kleding of een brazilian wax maar de helft van de oorspronkelijke prijs hebben betaald. Want dan ben je slim bezig. Dat had ik nooit verwacht van Dubaianen. Ik had bij de mensen hier een beeld dat ze met geld strooien, in vijf minuten vijf Ferrari''s afrekenen. Dat soort praktijken. Veel uiterlijk vertoon en opscheppen over de prijs. Maar uiteindelijk is het merendeel van de inwoners hier ook maar expat. Net als wij: gewone mensen, die graag een koopje scoren.

Op maandag is het hier marktdag bij de supermarkt, met halve prijzen. Nou, dan sta je dus in de file bij de ingang van de supermarkt. Ook leeft men hier op Groupons. Zo heb ik al een massage gehad voor de prijs waar ik in Nederland nog niet één nagel voor kan laten lakken. The Entertainer is nog zoiets. Dat is een boek met twee-voor-de-prijs-van-één-bonnen. Daarmee kun je gaan eten in de lekkerste restaurants van Dubai. Het hele boek kost € 70,00 en de bonnen zijn een jaar geldig. Dit bijbeltje raadpleeg ik dus altijd even voordat we ergens reserveren. Dat klinkt Kruidvat-achtig, maar dat valt reuze mee. Als je met mensen hebt afgesproken om te eten, gaat het echt van: "Nemen jullie ook wat bonnen mee?" Niemand die zich ervoor schaamt.

Laatst hadden we tijdens de lunch twee koppen soep besteld in Cafe More, een keten met een Nederlandse eigenaar. Komen er twee grote pannen soep op tafel. Die kregen we met de beste wil van de wereld niet leeg. Een doggy bag was niet in me opgekomen, maar toen de ober ermee aan kwam zetten, zeiden we geen nee. En aten we ''s avonds nog een keer soep. Dat vind ik nou zo leuk aan Dubai: die uitersten. Aan de ene kant heb je alle luxe van de wereld, en aan de andere kant eet je uit een doggy bag. Mensen scheuren rond in een milieuvervuilende bulldozer, maar op iedere hoek van de straat wordt oud papier ingezameld. In Dubai zijn ze dol op recyclen. Er vindt een levendige handel plaats op Dubizzle, de lokale Marktplaats. Ik heb er al een bed en babyspeelgoed vandaan gehaald. Koninginnedag hoef ik hier ook niet te missen, want er is iedere week wel ergens een vrijmarkt. En dan bedoel ik niet zo''n pluizige vlooienmarkt in een schimmelig gymzaaltje.


De eerste zaterdag van de maand is er markt in het Vondelpark van Dubai: Safa park. Iedereen mag er zijn oude zooi aanbieden. En de derde zaterdag van de maand vindt de babybazaar plaats in een mooie mall. Er wordt tweedehands baby merkkleding en andere babyspulletjes verkocht. Ik zorg dat ik deze markt nooit mis. En mijn Nederlandse vriendinnen ook niet. Je vindt er nog echte Koninginnedagprijzen. Eerst doen we een rondje om alle waar uitgebreid te bekijken en dan slaan we toe. Als doorgefokte huishoudbeurslopers. Tijdens het koffie drinken daarna, laten we elkaar trots zien wat we hebben gescoord en voor hoe weinig. Voldaan keren we met volgeladen auto''s naar huis. Mijn marktmotto luidt: kijken, kijken, wél kopen!