You snooze it, you lose it

''Mijn naam is Iris en ik ben een snoozeolist.''
''Welkom Iris,'' klinkt het in koor.
Om me heen staan een stuk of twintig vriendelijk lachende mensen. Het voelt als een warm bad. Ik ben niet alleen.

Bovenstaande is een fragmentje uit mijn droom van vannacht. Of eigenlijk van vanmorgen, tussen de vijfde en de zesde keer dat ik mijn snooze-knop een mep verkocht. Als bron van veel ellende had hij die dubbel en dwars verdiend. Net zoals degene die hem heeft uitgevonden trouwens, de luie donder. Snoozen is je reinste mindfuckness. Je weet dat opstaan onontkoombaar is en in die zeven extra minuten lig je je alleen maar verrot en lui te voelen. Natuurlijk gaat hij precies af als je net bent ingedommeld, waardoor je niet anders kunt dan hem opnieuw een klap geven. En weer, en weer…

Jambers
Vertel mij wat. Snoozeolisme is een serieuze verslaving die meer erkenning verdient. Als Paul Jambers nog programma''s zou maken, had hij er zeker en vast een sappige aflevering aan gewijd: "Vandaag zijn we op bezoek bij Iris Houx. ''s Nachts is zij een vreedzame burger, maar in de ochtend ontwaakt zij als een grommend, chagrijnig loeder. De oorzaak van deze transformatie is gelegen in een diepgewortelde verslaving, genaamd snoozeolisme. Het is een van de vele, verborgen verslavingen die ten grondslag liggen aan de uitvindingen van deze tijd." Maar waar is Jambers als je hem nodig hebt? Waarschijnlijk nog in zijn nest.

Tsjakka!
Iemand die ook vrijwel zeker nog in bed ligt, is degene die ik verantwoordelijk acht voor mijn snoozeolisme. Want je snapt dat dit uiteraard de schuld is van een ander. Vroeger, toen ik nog veilig bij mijn ouders woonde, had ik namelijk nog nooit van die knop gehoord. Mijn wekker ging standaard om zeven uur af en dan sprong ik uit bed. Echt, ik sprong. Kloek, uitgeslapen en blij met een nieuwe dag. Tsjakka! Ik was de Emile Ratelband voordat hij zichzelf uitvond. Wat er gebeurde? Ik ging op kamers en kreeg een relatie met Joep. En zoals dat vaak gaat in relaties, neem je bepaalde gewoonten van elkaar over.


The Snooze King
Joep was dus een snoozeolist, daar lustten de honden geen brood van. Zijn linkerarm vond in zijn slaap feilloos de knop maar verder reageerden zijn hersens nergens op, laat staan de rest van zijn lijf. Ook niet na twintig keer, en ook niet toen we het volume dusdanig opschroefden dat het hele studentenhuis, inclusief de buren aan weerszijden wakker werden. Joep sliep overal doorheen. Na een tijdje kreeg zijn moeder er lucht van dat hij door deze eigenschap een paar belangrijke tentamens had gemist en begon zich ermee te bemoeien. (Wat is dat toch altijd met mannen en hun moeders?) Zij redeneerde dat er toch ook een wekmethode moest bestaan voor dove mensen, hoe werden die anders wakker? Aangezien dit allemaal speelde vóór de inburgering van internet, pakte ze de telefoon en belde het doveninstituut, alwaar ze te horen kreeg dat er, inderdaad mevrouwtje, speciale dovenwekkers bestonden: tril-dingen voor onder je hoofdkussen die dusdanig tekeer gingen dat het onmogelijk was er doorheen te slapen.

Of je doof bent!
Dat instituut had blijkbaar nog nooit een Joep onder zijn cliënten gehad, want die presteerde het opnieuw om drie tentamens te missen door zijn nieuwe wekker simpelweg onder zijn kussen uit te rukken. Later, toen zijn moeder het kreng in de sloop had vastgenaaid (weer die moeders hè), gooide hij gewoon het hele kussen weg. En dat allemaal in zijn slaap. Je bent de Snooze King of niet, natuurlijk. Toch heb ik nooit begrepen waarom Joep wel gewoon wakker werd als we om zes uur moesten opstaan voor een festival, of als we de bus naar onze vakantiebestemming niet mochten missen. Het psychologie instituut dat zijn moeder hierna belde had daar trouwens ook geen antwoord op. (En driewerf hoera voor de moeder).

Mijn relatie met deze nietsnut hield geen stand, maar mijn snoozeknopverslaving heb ik voor het leven. Dus mocht je wakker zijn en dit lezen, Joep: bedankt hoor. Elke ochtend word ik bovendien nog minstens zes keer aan je herinnerd.

Meer Iris? Volg haar op Facebook en/of Twitter en... stay tuned voor haar volgende column!