Luchtkastelen

Toen Carrie in de eerste Sex and the City-film uitriep: ''I let the wedding get bigger than Big!'' dacht ik: dat gaat mij nooit gebeuren. Trouwen is iets intiems, vond ik, en het hoeft helemaal niet groot, duur, hip en happening te zijn. Maar vijf jaar, een aanzoek, honderdeneen afleveringen van Say Yes To The Dress, tientallen bruidstijdschriften en niet nader te benoemen familiebemoeienissen later, begrijp ik opeens in welke schoenen Carrie destijds stond. Nou ja, bij wijze van spreken dan, want mijn schoenencollectie is ronduit bedroevend. Je raakt gevaarlijk snel carried away.

Vanaf het moment dat mijn vriend een verlovingsring om mijn vinger schoof, ging mijn fantasie met me aan de haal. Ik betrapte mezelf erop dat ik dromerig naar Anne Hathaways witte-overlopend-in-roze-met-glitteraccenten-Valentino-trouwjurk staarde (ik bedoel, moet je zien!), en ik zag al voor me hoe mijn vriend en ik in een Assepoester-koets met witte paarden ervoor arriveerden bij een prachtig kasteel van Disney-achtige allure. Zucht.

Leuke ideeën, als je miljonair bent, maar vooralsnog heeft Gaston ons huis nog niet weten te vinden (en Winston trouwens ook niet). Tijd om met beide benen terug te keren op aarde en compromissen te sluiten (vaarwel Valentino-jurk, snik) en te strepen in mijn wensenlijstje (good bye kasteel, au!). Hoe noodzakelijk en realistisch ook, ik geef eerlijk toe dat dat de bridezilla in mij toch stiekem best wel een beetje pijn deed. Mijn vriend mag dan misschien geen welvarende prins zijn, hij is wel degelijk de koning van Excel. Hij toverde allerlei ingewikkelde berekeningen, vergelijkingen en spaarplannen op zijn laptop tevoorschijn, waaruit duidelijk bleek wat wél en niet tot de mogelijkheden behoorde. Zo ontdekte ik dat strepen nodig is om van je fantasie werkelijkheid te maken, en werd opeens heel duidelijk wat écht belangrijk voor ons is. En dat is niet de trouwjurk, de trouwlocatie, of de hoeveelheid gasten, maar simpelweg de liefde voor elkaar, en dat willen vieren met de belangrijkste mensen om ons heen. Afgezaagd? Misschien. Maar wel erg verhelderend.

Zo komen Carrie en ik uiteindelijk toch weer nader tot elkaar. De bruiloft is nog steeds een ''big moment'', maar hoeft niet ''bigger than big'' te zijn. Er blijken gelukkig ook hele mooie betaalbare trouwjurken te bestaan, en waarschijnlijk doe ik tante Trudy - en alle andere gasten - er alleen maar een plezier mee door haar níet uit te nodigen (en met haar nog een paar andere zogenaamd verplichte nummertjes). Pfhoe, de bridezilla in mij lijkt overwonnen. Hoewel, mijn vriend heeft berekend dat als ik de komende maanden mijn salaris niet uitgeef aan shoppen, cheesecake en Starbucks en me braaf aan ons spaarplan houd, een kasteel zelfs tot de mogelijkheden behoort - een kleintje dan hè...

Wendy Buenen is dol op alles wat met boeken te maken heeft. Ze studeerde Nederlandse taal en cultuur aan de Universiteit van Utrecht en werkt momenteel als bureauredacteur bij een kinderboekenuitgeverij in Amsterdam. Naast haar werk is Wendy zelf ook dol op schrijven. Zo schreef ze negen jeugdboeken voor de Spangas-reeks en schreef ze samen met haar drielingzussen Eefje en Joany de teen chicks Drie versies van mij en Drie keer verliefd. Ook recenseert ze boeken voor verschillende media, waaronder Chicklit.nl. Verder houdt Wendy enorm van taarten bakken, high tea’en en films kijken en stapt ze komende september in het huwelijksbootje, waarover ze speciaal voor Chicklit.nl, deze column schreef.