Fleur schuilt voor de crisis

Als ik de berichten uit Nederland moet geloven, voelt het soms alsof we in Dubai schuilen tegen de crisis. Een tijdlang leek het of de crisis alleen plaatsvond op televisie. Zelf merkte ik er niet zo veel van. Maar dat is veranderd. Zo zit vriendin A werkloos thuis. Haar contract werd niet verlengd, terwijl de organisatie erg tevreden was over haar prestaties. Het budget was gekort: bedankt en tot ziens. Een andere vriendin gaat iedere dag met tegenzin naar haar werk, maar durft niet op te zeggen uit angst geen andere baan meer te vinden. En dan die lange winter waar geen einde aan leek te komen. Het crisisbeeld is compleet.

Hoe anders lopen de zaken in zonnig Dubai. Na de crisis van een paar jaar geleden (af en toe zie ik nog bestofte auto''s die zijn achtergelaten door schuldenaren die destijds halsoverkop het land uit zijn gevlucht), is het stralende emiraat razendsnel opgekrabbeld. Kranten berichten dat het geweldig gaat met de economie. De huizenprijzen schieten omhoog, voor de crèche sta je een half jaar op de wachtlijst en veel restaurants moet je van te voren reserveren. Er heerst hier een Amerikaanse mentaliteit: Go for it! Niets is te gek! Al las ik laatst dat het idee om een eiland te maken in de vorm van Darth Vader was afgewezen. Toch iets te gek. Door deze positieve vibe beginnen mensen makkelijk een eigen bedrijf. En hier geldt: wat je verdient, mag je houden. Inkomstenbelasting bestaat niet.

Niet zo''n ondernemende geest? In Dubai liggen de banen gewoon op straat. Letterlijk en figuurlijk. Denk daarbij aan een baan als tuinman, pompbediende of bouwvakker: in veertig graden aan een van ''s werelds hoogste wolkenkrabbers metselen. Of auto''s wassen in de parkeergarage. Daar loopt het kwik eveneens nogal hoog op en werk je in de uitlaatgassen. Ook als taxichauffeur kun je hier makkelijk aan de slag, maar het schijnt dat je dan weinig vrij hebt en het salaris is ook niet om over naar huis te schrijven. Kortom, banen, waarvoor men in Nederland vriendelijk zou bedanken. En terecht.

Des te gelukkiger prijs ik me dat ik mijn schrijfwerk hier kan doen. Thuis, in de airco. Toch komen de muren weleens op me af en dan verlang ik naar leuke collega''s. Weet je, het schrijversbestaan kan best eenzaam zijn. Regelmatig spreek ik af met aspirant-schrijvers die willen weten hoe mijn dag eruit ziet. Het valt me dan op dat ze er allemaal een Carrie Bradshaw-beeld bij hebben: ze zien zichzelf al op Manolo''s, stukjes typend in een hip koffietentje om na een paar uur uitgebreid te gaan lunchen met vriendinnen en er een shopsessie aan vast te plakken. Nou, ik zit op mijn slippers aan de keukentafel kilometers te maken. Ik verdien te weinig voor Manolo''s. En lunch met een boterham achter mijn computer (dat probeer ik trouwens te veranderen, eten met aandacht schijnt gezonder te zijn). Maar eigen baas zijn is heerlijk en de vrijheid om te schrijven, wanneer, voor wie en wat, dat is voor mij goud waard. Daar kan geen hip kantoor, dik salaris en bio-bedrijfsrestaurant tegenop.


Hopelijk brengt de crisis ook wat goeds mee. Biedt het ontslagen werknemers de kans om te kijken hoe hun droombaan eruit ziet, een eigen toko te starten, meer tijd met familie door te brengen of dat kooktalent verder te ontwikkelen. Dat mensen achteraf zeggen: die crisiswinter is het beste dat me ooit is overkomen. Dat zou mooi zijn.

Vriendin A heeft met haar gezin een droomreis naar Australië geboekt. En komt op doorreis even schuilen bij mij. Tegen de crisis. En tegen de zon.

Fleur Brockhus is auteur van de roman De urenfabriek. Ze werkt met een bevriende schrijfster aan een sprookje voor de moderne vrouw - de bijbehorende website: www.juffrouwholle.nl, een online chalet waar Juffrouw Holle (inderdaad, die uit het sprookje) de kussens opschudt met tips, recepten en andere inspiratie voor een fijn leven.