Insomnia

Afgelopen week zou ik mijn schoonouders op de trein naar Schiphol zetten, zo had ik beloofd. Om zes uur 's ochtends. Geen probleem natuurlijk, ze doen ook genoeg voor ons. Gewoon een keertje vroeg opstaan. Ach, ik ging de avond ervoor wel wat eerder naar bed. En een bijkomend voordeel: als ik vanuit het station meteen zou doorrijden naar kantoor, kon ik om - even rekenen - twee uur 's middags alweer naar huis. Ha! Prima deal, dacht ik zo.


Alleen vergat ik even dat ik tegenwoordig niet meer zo zorgeloos kan slapen. Vroeger ging ik stappen tot vier uur 's ochtends, rolde om half zes mijn nest in om rond negen uur weer vrolijk en blij in de collegebanken te zitten. Geen probleem. Tegenwoordig ga ik minder uit, ik drink minder, ik ga eerder naar bed en toch sta ik elke ochtend moeilijk op. Geen idee waar dat ooit is misgegaan.

Monologue intérieur
Het wordt allemaal nog erger als ik weet dat ik de volgende ochtend iets moet, heel vroeg, en dat ik me ab-so-luut niet mag verslapen. In zo'n geval word ik elke tien minuten wakker voor een gezellige monologue intérieur:
'Aaargh! Heb ik mijn wekker wel gezet?
Ja, Iris. Je hebt je wekker gezet.
Oké, prima. Dan ga ik weer slapen.'

Tien minuten later:
'Help! Staat mijn wekker wel?
Ja, Iris. Je wekker staat.
Oké, ga ik nu lekker slapen.'

Weer tien minuten later, op het randje van de slaap:
'Aaargh! Heb ik mijn wekker gezet?
Ja, Iris. Je hebt je wekker gezet.
Oké, dan ga ik… Maar wacht even: Heb ik hem ook op het juiste tijdstip gezet?
Ja, Iris. Hij staat om kwart over vijf.
Oké, dan ga ik… Maar wacht even: Weet ik dat wel zeker?
Ja Iris, dat weet je zeker.
Toch maar even checken.
Oké, fjiew, hij staat om kwart over vijf. Dan ga ik nu echt slapen.'

Dat werd afgewisseld met nachtmerries over mijn schoonouders die naast mijn bed stonden te schreeuwen: 'Iris! Nondeju! Je zou ons wegbrengen, luie doos!' en 'We hebben je altijd al een waardeloze schoondochter gevonden!' En dat ik dan in mijn pyjama naar buiten werd gesleurd en in een auto geduwd. Zonder lenzen in mijn ogen. Levensgevaarlijk.
'Wacht eens even… Lenzen? Heb ik mijn lenzen wel uit gedaan voor ik naar bed ging?'
En zo ging het maar door.

Efficiency is het woord
Uiteraard had ik alles zorgvuldig voorbereid, want 's ochtends telt elke minuut. Ik had de avond ervoor mijn kleren al klaar gelegd, mijn ontbijt gesmeerd en een filter klaargezet in het koffieapparaat. De rest van de ochtendrituelen (haarborstel, make-up tasje en tandenborstel) had ik in een tasje gegooid om dat later, op kantoor te fixen (nog zo'n verschil met vroegâh, toen je gewoon met de make-up van de vorige avond je bed weer uitsprong – over efficiency gesproken). Maar ondanks al die voorbereidingen slaagde ik er toch in om mijn lenzen te vergeten waardoor ik uiteindelijk later de deur uit stormde dan gepland.


Robijntjes
Mijn schoonouders kwamen me al tegemoet rijden (we zouden met hun auto gaan). Ik stapte in, blij dat ik even kon uitrusten in een diepe autostoel, en bromde plichtsgetrouw: 'Goedemorgen. Lekker geslapen?' 'Heerlijk!' riepen mijn blije schoonouders in koor. Fris en fruitig en belachelijk wakker. Ik rook tandpasta en after shave en het haar van mijn schoonmoeder zat onberispelijk. In vergelijking met hen moest ik eruitzien als een verkreukeld oud laken naast twee fris gestreken Robijntje kussenslopen.

Conjunctuur
Ze begonnen te praten alsof er niets aan de hand was. Alsof ze niet, net als ik, maximaal twee uur geslapen hadden, inclusief nachtmerries. Over een schoondochter die zich verslapen had bijvoorbeeld, waardoor zij hun trein en dus hun vliegtuig misten. 'We hebben er zo'n zin in!' zei mijn schoonmoeder en schoonpa knikte instemmend. O ja, ze gingen op vakantie. Dat was het. En ik naar kantoor. Acht hele uren. Het was niet eerlijk. Hoopvol bedacht ik dat die rare spannings-insomnia van mij misschien gewoon een fase was. Zoiets als conjunctuurgolven, daar had ik bij Economie ooit over geleerd. Ik was vast onderweg naar een hoogconjunctuur. Dadelijk op kantoor zou ik zeven jaren goed slapen. 

Nieuwste artikelen

  • Koken met zeewier - Anne Fleur Sanders, Anta Van De Wetering en Bella Thewes

  • De gestolen glimlach – Tom Hillenbrand

  • Dochters van hoop - Maria Nikolai

  • Stinkhond in Parijs - Colas Gutman

  • Tijd droogt alle tranen - Emma Anna

Gerelateerde artikelen

  • Vijftig tinten vrij

  • In gesprek met Mel Wallis de Vries

  • Tattoo's geïnspireerd door boeken

  • Vijftig tinten grijs

  • Thrillers met sterke plottwists

Zoek in artikelen