Column: Alles is overal

Nieuwe technologieën en ik zijn meestal niet zo'n goede match. Te veel knopjes, te veel gedoe. Een fiets moet vooruit komen, een wekker moet lawaai maken en met een telefoon moet je kunnen bellen. Ook op kantoor. Maar op een gegeven moment ontkom je er niet meer aan. Ik kan die vergeelde grijze PTT telefoon uit de jaren 70 wel snikkend van weemoed aan de borst blijven drukken, als alle collega's overgaan op de Polycom HDvoice Made in China en de ICT afdeling met twee man sterk aan je bureau staat, dan kun je maar beter een beetje inschikken.
 
Hallo oma
Ik tilde het toestel eens op, bekeek het, wierp een blik op de handleiding en al snel bekroop me het gevoel dat het meer functies bezat dan de cockpit van een Boeing 747. Het zou me niet verbazen als ik hiermee outer space kon bellen, of op zijn minst naar het hiernamaals; eens kijken wat oma nog te vertellen had na al die jaren aan gene zijde. Ik ontdekte ook iets wat best eens een piepklein cameraatje kon zijn. Nu ben ik van nature niet zo achterdochtig aangelegd maar de termen 'spionage' en 'NSA' kwamen heel even in me op. Toen het ding voor het eerst overging wapperde ik voor de zekerheid mijn haar nog even in model voordat ik opnam. Het bleek een testbelletje van een collega. Ze zei niet dat mijn haar extreem goed zat dus ik vermoedde dat ik niet zichtbaar was. Een hele opluchting, eerlijk gezegd.

 
Levensgevaarlijk 
Sowieso heb ik een haat-liefdeverhouding met telefoons. Ja, ze zijn handig. Als je levensgevaarlijk verwond bent en hulp nodig hebt. Verder: vrij overbodig. Tijdens een gesprek verveel ik me al snel dusdanig dat ik andere dingen wil doen, gelijktijdig, wat dan weer levensgevaarlijk blijkt: De straat oversteken, douchen, perforeren of nieten, iets met een magnetron, in mijn geval eigenlijk alles in combinatie met een telefoon. En door anderen gebeld worden is net zoiets als de dood: Het komt nooit echt uit.
 
Verrader 
Ook op kantoor dus. Voorheen kon je gewoon niet opnemen, doen alsof je doof was of je verstoppen onder je bureau (ik heb er zelfs een extra chocoladevoorraadje liggen). Sinds de intrede van de Polyspion HDverklikker kan ik dat vergeten. Het toestel is met een softwaresysteempje aan mijn computer gekoppeld en dus óók aan alle activiteiten aldaar, zoals mijn mailbox en agenda. Lync heet het en link is het inderdaad. Tenzij je ergens een paar onvindbaar diep gedeeplinkte vinkjes wegvinkt, vertelt die vieze vuile verrader iedereen in het bedrijf dat je away, inactive of juist available bent, dat je in bespreking zit, met wie, waar en waarover. Bij mij staat er zelfs – als enige –  dat ik, als je wil, beschikbaar ben voor video calls. Of ik ook een fotootje wil toevoegen. Nee, bedankt.
 
Vijand
Je kunt beter met de NSA te maken hebben, die zitten fysiek tenminste nog in Amerika (althans, dat zeggen ze). Hier is sinds kort iedere nabije collega de vijand: 'Hé, ik zag dat je al tien minuten inactive was dus ik dacht: ik ga eens kijken of ze zin heeft in koffie'. (Nietes! Ik ben niet inactief, ik heb alleen mijn toetsenbord heel even niet aangeraakt en ik heb al helemaal geen zin in koffie met jou.) Of: 'Goh, je bent er wél! Lync zei dat je met Dian en Geertje in de kelder een moord aan het beramen was op de kantinejuf vanwege haar plastic kaasbroodjes'. Zeg maar dag tegen gekonkel, verborgen agenda's en manipulatie. Alles is overal. Altijd.

 
Over en mute!
Maar niet alles is kommer en kwel. Het nieuwe tuig heeft ook snufjes waar ik best aan kan wennen, zoals een mute knop. Een wattes? Een mute knop: een knop waarmee je mensen kunt mondsnoeren. Heerlijk. Dus iemand belt en begint een stierlijk vervelend verhaal waarbij ik al na één zin doorheb dat het geen doorverbindertje wordt. Die hoef ik vanaf nu niet meer te onderbreken ('Pardon, mag ik…', 'Sorry, kan ik héél even…?'). Neehee, die laat ik lekker doorkletsen terwijl ik dat zelf ondertussen ook doe, met een collega en een koekje erbij, en dus die mute knop. Pas als mevrouw of meneer De Zwetser klaar is, druk ik de knop uit en deel ik mede dat collega X helaas niet aanwezig is en ook nooit meer zal zijn omdat ik toevallig net via Lync doorkrijg dat hij zijn ontslag heeft gekregen vanwege het feit dat hij al drie dagen inactief was. Bijvoorbeeld.

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • De gebroeders Maxilari - David Pefko

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

Gerelateerde artikelen

  • Snelwegstress (of: snel weg, stress)

  • Zoektocht naar columniste: de shortlist

  • Column: Zag je die piemel?

  • 9x de leukste chicklits van Nederlandse bodem

  • Recensie: Soapsop

Zoek in artikelen