Column: Humor om van te janken

Ik moest zo nodig weer grappig doen bij een kraambezoek. Een kennis en haar man hadden een tweede zoontje gekregen, zo mogelijk nog knapper dan de eerste. Dus ik riep in mijn enthousiasme: 'Jullie maken echt mooie kindjes samen! Hoe doen jullie dat toch?!' 
Het was even stil. Daarna keken ze me synchroon zeer ongemakkelijk aan. De man kreeg schaamrood op zijn kaken en opende zijn mond om hakkelend antwoord te gaan geven. 
'Eh... geintje natuurlijk,' liet ik er flauwtjes op volgen. 
 
Toch wees alles erop dat ze hevig ontdaan waren. Ik kreeg een gebroken beschuit met heel weinig muisjes, mijn prachtige muziekmobiel kon op weinig animo rekenen en…  Jezus, wat dachten ze eigenlijk? Dat ik serieus een uiteenzetting wilde van het standje dat ze gebruikt hadden? 
Op de terugweg in de auto keek ik mijn man aan: 'Lag dat nu aan mij of…?'
'Nee!' viel hij me in de reden. 'Dit zijn van die mensen die het niet hebben. Het humor-gen.'
 
Holle oogkassen
Ik had het kunnen weten. Ik had het namelijk al eens meegemaakt, bij een collega met wie ik mijn kantoor moest delen. Anderhalf jaar lang, dag in, dag uit. Een uitermate wereldvreemd typje was ze. De meest gangbare zaken waar elke twintiger van op de hoogte was, waren voor haar een mysterie. Coldplay, internet, chocolate chip cookies, heteroseksuele mannen: ik kon steevast rekenen op een stel holle oogkassen. We waren even oud, woonden in dezelfde stad en hadden een soortgelijke opleiding maar toch was het alsof ik middenin het leven stond terwijl zij in een grot leefde zonder elektriciteit waar ze louter voer uit blik at.
 
 
Hopeloos
En dan dus de humor. Het was niet zo dat ze bepaalde grappen niet vatte, of mijn humor in het specifiek. Nee, ik had sterk de indruk dat het een aangeboren afwijking was. Ze herkende nog geen grap al was hij met roodwit afzetlint gemarkeerd en ze lachte nog niet al zag ze een drol lopen. Oké, ik jok een beetje: Eén keer maakte ze per ongeluk een grapje, niveau kleuterschool. Ik was er zo verbaasd over dat ik buitenproportioneel hysterisch begon te lachen. Maar buiten dat: niet bestaand. Pogingen om zelfs de meest simpele discjockeygein uit te leggen, staakte ik al snel. Alsof ik een pinguïn voordeed hoe je een trui breit: hopeloos. 
 
 
Basisdingetje
De enige verklaring die ik kan bedenken voor de komst van deze Neanderthaler naar mijn kantoor was een wraakactie van Het Lot. Het Lot weet dat humor voor mij een basisdingetje is. Regelmatig vraag ik me af waarom Maslow het niet heeft opgenomen in zijn piramide, vlak boven 'fysiologische behoeften'. Ik bedoel: eten en jezelf voortplanten is leuk, maar humor voegt net dat beetje extra toe. Misschien vond Het Lot wel dat ik iets te vaak om mijn eigen grollen had gelachen. Maar ja, soms ben ik zó geestig, dan kan ik het gewoon niet laten.
 
Killers 
Lachen om je eigen grappen is natuurlijk not done. Net zoals het herhalen van grappen. Ook daar heb ik me weleens schuldig aan gemaakt hoor ('Shit! Mijn grap was zó goed en niemand heeft hem gehoord! Laat ik hem nog eens vertellen maar dan HARDER.') Totdat ik besefte dat mijn toehoorders niet doof waren maar mijn grap gewoon niet leuk vonden. Auw.
Maar ik heb ook weleens meegemaakt dat iemand mijn eigen grapje aan me gingen uitleggen. Dat ik net mijn beste bak had weggegeven en dat die ander zei: 'Whahaha! Het lijkt net alsof je wil zeggen dat Henri's vrouw op een tandenborstel lijkt!' Boink! Weg grap. Vakkundig omgebracht door iemand die leuker wilde zijn dan ikzelf. 
 
Smaak 
Humor. Persoonlijk dus, en een kwestie van smaak. Het zou ook maar saai zijn als iedereen zich zou bescheuren om John Cleese terwijl geen levende ziel ooit om Gordon lacht, dat zou die arme man niet overleven. Ik beweer ook niet dat je nooit serieus mag zijn, ik wil maar zeggen: niemand is ooit doodgegaan van wat lol. En eventuele uitzonderingen daarop stierven in elk geval lachend. Leven met een compleet afwezig ontbrekend humor-gen, dat is pas zwaar. Niet zozeer voor jezelf, maar voor je omgeving. 
 

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • Snelwegstress (of: snel weg, stress)

  • Zoektocht naar columniste: de shortlist

  • Column: Zag je die piemel?

  • 9x de leukste chicklits van Nederlandse bodem

  • Recensie: Soapsop

Zoek in artikelen