Column: Wereldvreemd

Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus en ik van onder een steen. Van de grotemensenwereld heb ik weinig kaas gegeten. Deze openbaring is door mijn hardnekkige ontkenningsfase pas na veel te lange tijd aan komen waaien. Ik ben er altijd vanuit gegaan dat ik het als meerderjarige wel zou redden, omdat ik als kleine snotneus heb ondervonden dat een pony beleren in de buurt van prikkeldraad of zonder handen fietsen richting een struik vol brandnetels een uiterst slecht idee is. Met deze kennis kon ik voor mijn gevoel zonder enige complicaties mijn vleugels gaan spreiden. Viel dat even tegen.

Aan een aantal zaken had ik duidelijk niet gedacht. Ten eerste ben ik opgegroeid in de meest veilige buurt van Nederland, een klein polderweggetje, waarbij een etmaal met meer dan drie voorbij rijdende auto’s omgedoopt wordt tot een Zwarte Zaterdag. Ten tweede durfde ik het pas op mijn zestiende aan om zonder begeleiding van een volwassene gebruik te maken van het openbaar vervoer. Dit deed ik echter niet zonder een boekwerk mee te brengen met een dikte die vergelijkbaar was met de Lord of The Rings trilogie, bestaande uit een excessief aantal reisschema’s voor ieder mogelijk scenario. Ten slotte heb ik het richtingsgevoel van een theelepel en verdwaal ik nog in mijn eigen achtertuin. Ik beland vaker wel dan niet in de meest duistere buurt van een stad en het mag een wonder heten dat ik al mijn organen nog heb.



Na het behalen van mijn middelbare schooldiploma lonkte de grote stad naar mij en begon mijn zelfvertrouwen de eerste scheurtjes te vertonen. Het Belgische stadje Leuven bleek na een korte zoektocht de uitverkorene te zijn. Mijn vrienden moest ik achterlaten in Zeeland en de angstaanjagende gedachte dat ik niet in staat zou zijn nieuwe vriendschappen op te doen, ontstemde me. Daarnaast vreesde ik voor een reeks voedselvergiftigingen door mijn eigen toedoen. Ik was net in staat een ei te bakken en een boterham te smeren, maar daar hield het eigenlijk wel op. Zelfs ik begreep heel goed dat ik daar niet op zou kunnen overleven. Reden tot paniek.  

Spoiler alert: ik heb het overleefd. Geheel naar verwachting voelde het alsof ik in het diepe werd gegooid, maar ik heb geweldige mensen leren kennen en kan ondertussen gerechten in elkaar flansen waar de Schijf van Vijf met veel fantasie in terug te vinden is. Ben ik nu dan eindelijk volwassen? Verre van.
Toen ik Leuven na drie mooie en veelbewogen jaren vaarwel zei en het Zeeuwse platteland verwelkomde als een oude vriend, leerde ik pas het concept van werken. Ik kwam er al snel achter hoeveel voldoening het geeft als je rekening eindelijk aangevuld wordt met je welverdiende centjes en hoe beroerd het vervolgens voelt om het geld waar je zo hard voor gewerkt hebt in een mum van tijd weer te zien verdwijnen. Als dit de essentie zou zijn van een leven als een volwaardige volwassene, liet ik het liever nog even op me wachten.

Toegegeven, ik ben een laatbloeier. In fysiek opzicht kan ik alleen nog maar krimpen, maar ik hoop dat het daar voorlopig bij blijft. Ik begin voorzichtig te wennen aan het idee van een volwassen bestaan. Ik kijk er zelfs naar uit een nieuwe onbekende weg in te slaan. De grote stad beschouw ik nu meer als een uitdaging dan een doodswens en mijn eerste reis zonder kompaan is geboekt. Wat is de volgende stap? Misschien wordt het eens tijd dat ik leer hoe een wasmachine in elkaar steekt. Babystapjes.

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • De gebroeders Maxilari - David Pefko

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

Gerelateerde artikelen

  • Column: Als je van beren leren kan

  • Recensie: Het geluk, hier en nu

  • Column: Bah, lente.

  • Column: Mag ik je ID zien?

  • Column: De verzamelaar

Zoek in artikelen