Column: Jij krijgt niets voor je verjaardag

… een rode geurkaars met glitter, een dienblad in zo’n pastelkleur, een vogelgids…
Herken je het rijtje al? Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan, hoor.
… badzout, een blauwe geurkaars met glitter, een t-shirt in de verkeerde maat, een sleutelhanger met een mini-fototoestel…
Het zijn allemaal cadeaus die ik ooit voor mijn verjaardag heb gekregen. Het zijn dingen die ik niet wil en waar ik niet om heb gevraagd. Wie heeft toch bedacht dat je vrienden en familie op de dag waarop je ooit geboren bent, naar een winkel moeten gaan, hun portemonnee moeten omkeren op de toonbank en iets tastbaars moeten kopen om dat vervolgens aan je te moeten geven?

Geboren
… een vaas met een motief, een fotolijstje met foto van de gever, een roze geurkaars met glitter… Het hele proces van verjaardagcadeaus kopen en geven bestaat uit een opeenstapeling van zo veel eigenaardigheden, dat ik ze niet eens kan prioriteren. Maar laat ik bij het begin beginnen: het principe is al fout.
Ik ben geboren, maar dat is nauwelijks uniek te vinden. Jij bent immers óók geboren. Sterker nog, kijk eens om je heen: we zijn allemáál geboren. Ik zie daar dus geen enkele reden om dat feit te benadrukken met het geven van valuta aan de plaatselijke middenstand. … onderzetters, een rode sjaal, een blauw handtasje, een groene geurkaars met glitter… Al was het alleen al vanwege het proces dat bij het geven en krijgen van cadeaus hoort. Begrijp me niet verkeerd, ik heb op zich niets tegen het vieren van verjaardagen, want ik hou van feestjes. Maar waarom moet dat met cadeaus? Want het levert altijd ongemakkelijke situaties op. Eerst nodig je wat vrienden uit voor een feestje bij je thuis. Je verheugt je er op, slaat wat drank en hapjes in en zet de playlist Party Dancehits op Spotify al vast klaar. Voorpret!

Troep
Maar dan begint de ellende. Dan gaan ze bellen en mailen. Wat ik wil hebben voor mijn verjaardag? Nou, een drukke, rommelige avond met lachen en dansen en humor. Dat wil ik hebben. Nee, zeggen ze dan. Ik wil iets géven. Ik heb het verteld, doorgebeld, op de uitnodiging gezet, gemaild, getweet, geappt. Het heeft nog nooit gewerkt. Ik. Wil. Geen. Cadeaus. Vrienden en familie blijven binnenkomen met goedbedoelde troep. En dan moet ik dat dus gaan uitpakken. Terwijl iedereen kijkt. ‘Ach, kijk eens, een zelf geëmailleerd sieradenhouderklemding. Wat ehm, leuk.’
Kom op zeg. Jullie weten toch zelf ook wel dat ik die zooi ongebruikt in de kliko gooi, dat ding zo snel mogelijk aan de straat rol en ernaast blijf staan tot ik zeker weet dat de vuilnisman jullie troep heeft vernietigd? En ook voor zogenaamde geleverde prestaties wil ik niks. Het uitlaten van je hond, het passen op je kind, het helpen verhuizen. Dat doen vrienden nou eenmaal voor elkaar. Zonder bedankje of cadeau achteraf. Get over it. Ik verwacht dat ook van jullie. Zijn er dan geen cadeaus die ik wél leuk vind? Ja, natuurlijk wel. Boeken bijvoorbeeld. Of etentjes of kaartjes voor theater of museum. Maar die wil ik niet van mijn vrienden krijgen. Daar zijn ze namelijk niet voor bedoeld, vind ik, vrienden. Daar hoor je mee te praten, lachen en te huilen. Maar daar hoor je géén ‘dank je wel’ tegen te zeggen. Want dat moet ik al genoeg zeggen tegen werkgevers, obers, marktkoopmannen en tantes.

Dom
En omdat al mijn anti-verjaardagcadeau-strategieën tot nu toe jammerlijk hebben gefaald, heb ik mijn ultieme strijdplan in het leven geroepen. Ik geef niemand meer wat. Ik doe er niet meer aan mee. Lieve vrienden, gefeliciteerd met jullie verjaardagen, maar jullie krijgen niets meer van me. Eens kijken hoe lang het duurt voordat ik ook niets meer krijg. Want jullie zijn wel gek, maar niet dom.