Column: Mag ik je ID zien?

Op een doodnormale vrijdagavond bevond ik mij plots in een overvol café, waar een fatsoenlijk gesprek door de luide muziek een onmogelijke opgave was. Ik werd omringd door leeftijdsgenoten en zonder zorgen liep ik richting de bar om twee wijntjes te bestellen. Aan de andere kant van de bar stond een onderdeurtje met een scheve pet. Ik wapperde zo zwoel mogelijk met mijn geldbriefje, waarna de jongen mijn kant op kwam.
‘Wat mag het wezen?’, vroeg hij.
‘Twee witte wijntjes, alsjeblieft!’, schreeuwde ik terug met overslaande stem.
‘Mag ik je ID zien?’
Pardon?

Ontkenning

‘Sorry, wat zeg je?’, riep ik terug, in de hoop dat ik het verkeerd verstaan had.
‘Mag ik je ID zien?’
Naast me zag ik mijn vriendin schateren van het lachen.
‘Wat zegt die nou? Hij is onverstaanbaar!’, mopperde ik tegen haar.
‘Hij wilt je ID-kaart zien, Annerien!’
‘Oh.’
Beschaamd rommelde ik in mijn tasje. Ik voelde zweetdruppeltjes ontstaan op mijn voorhoofd. Waar is die verdomde ID-kaart plots gebleven? Na enkele seconden, die uren leken te duren, viste ik eindelijk de kaart uit mijn tasje en hield ik hem zo dicht mogelijk voor zijn gezicht. Hij knikte en zette twee wijntjes voor me klaar.
‘Hij vraagt dat vast aan iedereen onder de dertig jaar, toch?’
Mijn vriendin zag waarschijnlijk mijn bezorgde blik en knikte bemoedigend.

Protest

Ik begon rond me heen te kijken en zag tientallen twintigers drankjes bestellen. Na enkele minuten geobserveerd te hebben, kwam ik tot de uiterst pijnlijke conclusie dat ik de enige was die haar ID-kaart moest tonen. Werd ik hier soms in de maling genomen? Waarom werd ik ruim vijf jaar (!) jonger geschat en de rest niet? Met de meest chagrijnige uitdrukking denkbaar nam ik plaats op een barkruk en sloeg ik mijn armen over elkaar. Waar ik normaal gesproken vol overgave meezing op mijn favoriete deuntjes, kwam ik nu niet verder dan ongemakkelijk heen en weer wiebelen op de kruk.

Onderhandelen

Met mijn blik op het mannetje met de pet gericht stapte ik uiteindelijk vastberaden van de kruk.
‘Waar ga je heen?’, vroeg mijn vriendin.
‘Ik ben nog niet uitgepraat met meneer.’
Onderweg nam ik nog een laatste slok van mijn wijn, waarna ik het glas met zo een harde dreun op de bar zette, dat ik even bang was dat ik het gebroken had. Net toen ik oogcontact had met de schuldige, voelde ik mijn vriendin aan mijn arm trekken.
‘Laat het toch gaan!’
‘Ik mag toch vragen waarom ik wel mijn ID moest laten zien en de rest van dit zootje ongeregeld niet?’
‘Bespaar jezelf alsjeblieft de moeite. Je ziet er gewoon jong uit.’

Depressie

Die paar woorden sneden centimeters diep. Als je bijna drieëntwintig jaar bent zit je er niet op te wachten dat je door een snotjochie minderjarig geschat wordt. Verslagen liet ik mijn vriendin dit keer de drankjes bestellen en als kers op de taart werd ook haar niets gevraagd. Mistroostig goot ik de wijn in een recordtijd naar binnen en strompelde ik naar het toilet. Daar aangekomen begon ik mezelf uitgebreid te analyseren in de spiegel. Ik kneep in mijn bolle wangen en duwde met mijn wijsvinger op het puntje van mijn wipneus.

Aanvaarding

Inderdaad, ik zie er jong uit. Het was niet de eerste keer dat er naar mijn ID gevraagd werd en ik vrees dat het ook niet de laatste keer zal zijn. Ooit zal het wel de laatste keer zijn. Ooit komt er een moment dat niemand er meer aan twijfelt dat ik meerderjarig ben. Voor nu is dat een schrale troost. Er komt een tijd dat ik het waarschijnlijk uitschreeuw van blijdschap als ik zoveel jaren jonger geschat word. Het is te hopen dat ik tegen die tijd nog altijd gezegend ben met een jonger uiterlijk. De tijd zal het leren.