Column: Voorpret of een ijstaart?

De camera zoemt in. We zien de vrouw de kamer binnenkomen. Haar ademhaling jaagt. Dan zien we hoe de man achter het bureau opkijkt. Zijn ogen worden groot als ontbijtborden. Hij trekt wit weg. ‘Jij was het,’ zegt de vrouw. ‘Al die jaren heb je gelogen tegen mij. Maar nu ontkom je niet meer. En ik kan alles bewijzen.’ Klik. Ik pak de afstandsbediening en zet de televisie uit. ‘Wil jij nog wat drinken?’ vraag ik aan de man op de bank en ik sta vast op om naar de koelkast te lopen. Maar de man op de bank geeft geen antwoord. Hij ontploft.

Afloop
‘Zet terug! Dit doe je nou altijd: wegzappen vijf minuten voor het einde. Wil je dan niet weten hoe het afloopt?’ Ik haal mijn schouders op. ‘We weten toch al hoe het afloopt? Daar kwam ze toch in de vorige scene al achter? Hij was haar partner bij de politie, maar saboteerde al die jaren haar werk. Om zijn eigen moorddadige verleden te verbergen. Hij gaat nu nog even tegensputteren en dan komt het arrestatieteam binnen. Einde verhaal.’ Maar de man op de bank is het er niet mee eens en kijkt halsstarrig door. Ik worstel nog even mee door die laatste totaal overbodige televisieminuten. Want ja hoor, arrestatieteam, de partner waarvan zij dacht dat hij zo loyaal was wordt afgevoerd, aftiteling. Verrassing! Not.

Belediging
Het interesseert mij geen lor hoe series eindigen. Of boeken. Of films. Ze krijgen elkaar wel of juist niet. Iemand neemt wraak of juist niet. En de een schiet de ander dood, of juist niet. Heel veel meer smaken zijn er niet de fictie. De afloop van een verhaal is meestal totaal overbodig. Het gaat mij om de reis naar het einde. Of liever gezegd: om de reis. Net als in het echte leven. Hoe is de opbouw van de spanning, de reis, de stemming, de stijl? Dat. Ik vind het een belediging van mijn intelligentie dat ik verondersteld word te moeten wachten tot de laatste scène. Alsof ik zelf al niet allang had begrepen hoe het zou eindigen. Hallo. De mooiste boeken of films zijn die waar helemaal niet zo veel gebeurt, maar waar het alleen om de sfeer gaat. Een inkijkje in andermans leven, maar dan heel mooi verteld. En dan, na een dikke twee uur, is daar dan opeens de laatste scène, paf, boek uit, scherm op zwart. Dan kan ik er een eventueel vervolg er zelf wel bijdenken.

IJstaart
Ik herinner me dat ik als meisje naar de verjaardag van een oom ging. Ik speelde er de hele middag met neven en nichten, terwijl de volwassenen borrelden, praatten en lachten. Het was een volle kamer vol vrolijkheid. En voorpret. ‘Straks ga ik, na het eten, een ijstaart halen bij Van Bennen.’ Mijn oom wreef zich in zijn handen. ‘Zo’n ijstaart hebben jullie nog nóóit gegeten, jongens.’ O man. Dit ging het allerbeste toetje ooit worden. Ik telde de uren af tot hij eindelijk zijn jas aantrok en op weg ging naar de bakker. Maar hij kwam met lege handen terug. ‘Ze waren net dicht! Sorry.’ Ik dacht dat nu iedereen op de grond zou gaan liggen huilen, maar er kwam een andere reactie. ‘Geeft niks!’ lachte iedereen het weg. ‘Voorpret is de leukste pret.’ Het duurde lang voordat ik dat begreep.

Verwachting
Ik hoef niet te zien hoe de ontmaskerde moordenaar afgevoerd werd, het ging er om hoe zijn partner daar achter kwam. Die ijstaart heb ik nooit gekregen, maar wel een middag vol verwachting. Haal de laatste 5 minuten van alles af, en je houdt (een) hoop over.

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • Column: Zag je die piemel?

  • Truth or dare

  • Column: Deze losers lezen

  • Column: Een witte fotoshoot zonder mijn eyeliner

  • Column: Práát met me

Zoek in artikelen