Column: Hulpouder

'Ik ben niet echt goed met kinderen of zo,' had ik nog voorzichtig geprotesteerd toen juf Maartje het vroeg. Daar keek ze van op, misschien omdat ik er zelf twee heb. Ik denk dan altijd aan die zoon van de tandarts die vroeger bij me in de klas zat. Als je naar zijn gebit keek had je nu ook niet echt het idee dat zijn vader een heel goede tandarts was en blijkbaar kon hij er nog van leven ook, gezien de dure merkkleding van zijn zoon. Dus kinderen hebben, en er niet goed mee zijn, leek me iets wat je best openbaar mocht toegeven.

Geduld
Maar juf Maartje vond het niet erg, ze had hulpouders nodig en ik had twee handen die prima leken te functioneren, ik sprak Nederlands, wat kon er misgaan? Dus ik was de sjaak. Hulpouder bij de ateliermiddag. Iets met knippen, plakken en lijmen en veel kinderen en ik werd bang. Zodra er kinderen in mijn buurt komen doe ik alles verkeerd. Ik heb geen geduld. En dat geldt niet alleen voor gejengel of harde stemmetjes of vervelend gedrag. Dat geldt voor alles. Kinderen doen alles langzaam. Je moet veel uitleggen. Ik ben nu eenmaal nogal van de tjop-tjop-tjop, en dan werken kinderen gewoon niet mee.

Nierstenen
De kleutertjes moesten collages maken van uitgeknipte hoofdjes en armpjes uit tijdschriften. Klonk allemaal niet moeilijk, dat moest ik zelfs kunnen. Vol geduld legde juf Maartje het uit. Ik hield meteen van haar. Ze had alles wat ik niet had, inclusief prachtig, dik haar en poppenogen. Geduld, ook. En een heel zachte, rustige stem. Zo eentje die ik wel op een bandje zou willen hebben als eerste hulp bij insomnia. Maar dus niet als je even snel wil helpen op school en daarna weer door moet. Zelfs het gebruik van de plakpot legde ze tot in detail uit. Netjes afstrijken, penseeltje niet op tafel leggen, voordoen hoe het moest worden afgespoeld na afloop. Op dit punt had ik al bijna acute nierstenen. Vrouw! Schiet op! Ik weet wel hoe een plakpot werkt. O ja, die kinderen natuurlijk niet.

Tjop-tjop
Ik werd met vier bengels aan een tafel gezet. Zo goed en zo rustig mogelijk binnen de grenzen van mijn persoonlijkheid werkte ik me door de fases en vragen heen. 'Mama-van-Jules, mag je ook een blote mevrouw uitknippen?' (Ja hoor, wat jij wil/Juf Maartje: NEE, Willem!), 'Ik kan dit niet' (Ik ook niet), 'Ik heb door het hoofd heen geknipt.' (Maakt niet uit, schiet gewoon op). Eigenlijk wilde ik al die schaartjes uit die handjes rukken en het gewoon even tjop-tjop-tjop-kláár lekker zelf doen: 'Kijk hier, zooo, mooi hè? Helemaal af. Ja, en hier voor jou. Knip-knip-knip-plak, zo jij ook klaar. Nee, dat is niet scheef, dat moet zo. En een damesschoen bij een man kan wél, geloof me, ik heb zo'n oom.' Maar dat kun je dan weer niet maken hè. Daar leren ze niet van.

Kindervingertjes
Bij de andere groepjes ging het er rustig en netjes aan toe. Misschien hadden die moeders er wel voor gestudeerd, met een geheime avondcursus 'Hulpouderschap' of zo. Bij mij lagen uitgescheurde tijdschriftpagina's zover je kijken kon, snippers op de grond, een plakpot ging over de tafel, een schaar bijna door een hoofd. Er gebeurde vanalles tegelijk en ik ben niet goed met 'tegelijk'. Ik ben al blij als ik één ding tot een goed einde breng, tandenpoetsen zonder spetters bijvoorbeeld.
Kijk, daar had je het al. Juf Maartje dook naast me op: 'Wie heeft er hier een plakpot laten vallen?' Vier kindervingertjes wezen mijn kant uit. 'Sorry,' antwoordde ik bedremmeld.

Verlinken
Toen alles af was hadden we nog een kringmoment. Juf Maartje haalde wat knutseltjes uit de stapel om aan de klas te tonen. Er zat er ook een van mijn groepje bij. 'Wat goed Willem!' zei ze met haar insomniastem. 'Wat heb jij netjes gewerkt en wat is dit hier precies?' Ze wees op een koffer in de handen van de collagemevrouw/meneer. Willem haalde zijn schouders op: 'Die is niet van mij, die is van de moeder van Jules.' Terwijl ik er dus gewoon zijn náám opgeplakt had, met uitgeknipte letters nog wel. Echt! Kinderen, ik kan er niks mee.

Dit voorval is ondertussen bijna een jaar geleden en ik ben sindsdien nooit meer gevraagd als hulpouder. Blijkbaar heeft geduld bij kinderen nog steeds de voorkeur boven snelheid en efficiency. Jammer hoor. En als zelfs die lieve juf Maartje je niet meer vraagt, nou, dan ben je echt slecht met kinderen.

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • Spy girl

  • Snelwegstress (of: snel weg, stress)

  • Zoektocht naar columniste: de shortlist

  • Column: Zag je die piemel?

  • Filmtip: Spijt!

Zoek in artikelen