Column: Karma vergeet niet

Ooit lag ik in quarantaine. Het kwam niet eens door mijzelf. Ik had destijds, in mijn twenties, een relatie met een wielrenner, die tijdens een buitenlandse koers een flinke smak op beton maakte en in het dichtstbijzijnde ziekenhuis belandde. Toen hij na een paar dagen bijkwam, wilde hij overgeplaatst worden naar Nederland. Dat kon, maar dan moest hij daar eerst in quarantaine vanwege een heersende ziekenhuisbacterie. Prima. In Nederland kroop ik lekker bij hem in bed. De verpleging was alleen niet zo geamuseerd toen ze me daar aantrof, en besloot ons een week lang met ons tweeën op een kamer te zetten totdat we elkaar kotsbeu waren.

Prinsheerlijk

Oké, het kwam dus wel een beetje door mezelf. Maar ik was jong, ik zag geen gevaar. Er was nog nauwelijks internet, en dus ook geen Twitter waar elke andersdenkende direct door vijfentwintig man Twitterpolitie op z'n plek werd gezet zodra hij of zij ook maar een beetje neigde naar egoïsme, burgerlijke ongehoorzaamheid of het nemen van een hapje van een koekje in de supermarkt voordat je het had afgerekend. Ik noem maar iets.

Regelmatig sloop ik de kamer uit, om in het ziekenhuiswinkeltje beneden een tijdschrift te kopen. Verder werden we door de verpleging op onze wenken bediend. Telkens als ze ons bezochten in die allesbedekkende witte pakken, moesten ze eerst door een bak met ontsmettingsmiddel, als een inwijdingsritueel voordat ze het koningspaar kwamen aanbidden. Zo voelde het tenminste. Wij lagen daar prinsheerlijk. Althans, de eerste dagen.

Paranoïde

We hadden clandestiene tijdschriften, puzzelboekjes, en elkaar. Maar mijn vriend was door de betonsmak een deel van zijn geheugen kwijt en dat keerde maar mondjesmaat terug. Telkens als hij wakker werd na een slaapje, vroeg hij wie ik was. Of ik kreeg zo'n gedrogeerde lach waaruit ik kon opmaken dat hij me wel herkende, of op z'n minst kon waarderen, maar daarna vroeg hij of we eigenlijk nog steeds wat met elkaar hadden. Als ik hem dan herinnerde aan zijn geheugenverlies, antwoordde hij met een twinkeling in zijn ogen: 'Leuk! Als je een goede grap weet, kun je hem nu tien keer vertellen!' El-ke keer. Geloof me, een week is lang als je de enige in de kamer bent bij z'n volle verstand.

De verplegers in hun vormloze pakken waren niet uit elkaar te houden. Was het telkens dezelfde persoon, of een roulerend team? Mijn vriend, die toch al niet helemaal lekker in zijn bovenkamer was, werd er paranoïde van. En het was besmettelijk, want ik begon het me ook af te vragen. Ze konden iedereen wel in zo'n pak stoppen: een eenbenige overvaller, Pino, of de man van het achtuurjournaal. Ik ging er naar van dromen. En als ik dan wakker werd omdat er eentje naast mijn bed stond, was het alsof die droom ter plekke uitkwam. Heel surrealistisch. De geur van ontsmettingsmiddel droeg ook niet bij aan een huiselijke sfeer, en na een week had ik al mijn tijdschriften uit en elke grap minstens honderd keer op mijn vriend losgelaten.

Bron: Shutterstock.com

Pyjama

Tijd heelt alle wonden, mijn vriend werd weer helemaal beter. Tijd wist ook herinneringen, zo bleek onlangs toen het woord quarantaine weer in de actualiteit kwam. Meteen riep ik dat het me geweldig leek. Een week of twee in afzondering, dáár zou ik van opknappen! Gezellig in m'n uppie, heerlijk doorwerken. Niemand die aan m'n kop kwam zeuren, en als ze het probeerden had ik het beste excuus ooit: Quarantaine! Opgehoepeld als je wil blijven leven! En dan weer lekker verder typen aan m'n roman. In m'n pyjama, met lékkere koffie en m'n favoriete playlist op tien. That's right: Home is waar de bak ontsmettingsmiddel bij de voordeur staat.

Maar toen kwam die verdrongen gebeurtenis van lang geleden weer terug. Ik rook het ontsmettingsmiddel, alsof ik boven een stoombadje Dettol hing. En ik zag ze weer: Pino in het wit en de man van het achtuurjournaal die met een griezelige grijns zei: 'Als je een goede grap weet, kun je hem nu tien keer vertellen! HAHAHA!' Keer op keer, totdat ik wakker werd. Badend in het zweet. Kwam dat door mijn droom? Was het karma? Of toch…?! Omegod! Dadelijk moet ik écht in quarantaine.

Bron: Shutterstock.com