Column: Lelijke Man #2

Een doordeweekse avond, Netflix en ik. Ik zit middenin een serie waar een van de hoofdpersonages, een knappe vrouw, op een feestje arriveert met haar date. De magere, kromme man heeft een smal gezicht, afhangende ogen en een enorme neus. De vrouw stelt hem voor aan haar vrienden, die stuk voor stuk extreem ongemakkelijk kijken als hij hen een harige hand toesteekt en zijn scheve tanden blootlacht. Als deze serie gebruik had gemaakt van een lachband, zou die nu zijn losgebarsten.

Auditie

Ik stel me voor hoe deze acteur aan zijn rol is gekomen. Op een dag belde zijn castingbureau hem op: 'Hé, Rob. Alles kits? Er is een nieuwe serie in de maak. Ze zoeken nog iemand voor de rol van lelijke, afstotelijke man en ik dacht gelijk aan jou.' En Rob antwoordde dolbij: 'Bedankt, Paul! Waar en wanneer wil je me hebben?' Een week later vonden de audities plaats en Rob doorstond ze glansrijk. De rol was voor hem: Lelijke Man #2. Hij belde zijn moeder en al zijn vrienden, en hij werkte meteen ook alvast zijn online cv bij.

Draaidag

En weer zie ik Rob voor me, op zijn eerste draaidag. Terwijl hij op een onhandig stoeltje wacht tot hij wordt opgeroepen voor de visagie, neemt hij het script nog eens door. Op pagina 60, tweede regel van onderen, wordt hij geïntroduceerd: Kath komt binnen met Lelijke Man #2. Alle aanwezigen reageren geshockeerd.

Zijn tegenspeelster klaagt steen en been als Rob naast haar plaatsneemt in de make-upstoel. Ze zit er al uren. Rob niet, die heeft mazzel. 'Niet te veel aan doen, Marianne,' hoort hij de regisseur vanaf de set roepen. 'Alleen die neus nog wat smaller shapen. Maar zorg dat hij niet te veel glimt, voor de belichting.' Binnen vijf minuten is hij klaar. Nu door naar de styling, waarvoor de instructies ook al over de set schallen: 'Trish! Trek hem een te groot colbert aan of zo. Hij moet er lekker schlemielig uitzien.' Ook hier staat Rob binnen een minuut weer buiten. Hij mag zijn eigen kleding aanhouden.

Bron: Shutterstock.com

Scène

Een half uurtje later staat Rob op de set, stikzenuwachtig. Dit wordt zijn momentje. Aan de arm zijn beeldschone tegenspeelsters betreedt hij het feest. 3, 2, 1! Rob komt in beeld en hij geeft alles wat hij heeft. Even wordt hij gecorrigeerd als hij met zijn meest flatterende kant richting de camera draait, maar verder gaat het prima. In vier takes staat het erop.

Na afloop van de draaidag komt iedereen bij elkaar aan de bar. Driftig wordt er op schouders geklopt, complimenten vliegen over en weer. En opeens komt de regisseur naar hem toe: 'Jij ook, Rob: Goed gedaan hoor!' Rob staart in zijn drankje en mompelt: 'Ach, het was niks. Ik was gewoon mezelf.'

Recensie

Misschien zit ik er wel helemaal naast hoor. Misschien vindt Rob het enig om getypecast te worden, of is hij een geboren masochist die op deze manier lekker aan zijn trekken komt. Misschien antwoordde hij zelfs als kind al op de vraag van zijn juf wat hij later wilde worden: 'Ik word de lelijkste acteur die je ooit hebt gezien en ik ben zo goed dat ik niet eens hoef te acteren!'

Nu zie ik Rob in de menigte staan, na afloop van de première. Een van de genodigden komt op hem af, een goede vriendin op wie hij al een poosje heimelijk verliefd is: 'Goede serie, Rob! Wat acteerde die hoofdrolspeelster fantastisch,' jubelt ze. 'Zo sprankelend! En jij natuurlijk ook,' haast ze zich te zeggen. 'Je eh… straalde gewoon van lelijkheid!' En Robs hart barst uit elkaar van vreugde.

De volgende ochtend wordt het bevestigd in de krant: De bijrol van Rob Huppeldepup als Lelijke Man #2 verdient een speciale vermelding. Zoiets moet je kunnen!

Ja, Rob kan het. Hij leeft er helemaal van op. Althans, dat is wat ik graag wil geloven.