Column: PMS, we love you

Eerst dacht ik dat er iets mis was met het geluid van mijn laptop. Ik lag 's avonds in bed een serie te kijken – iets waarvan ik vijf minuten geleden nog vond dat allemaal maar wat aankwakkelde – toen er ineens een enorm geschreeuw klonk. Ik schrok me te pletter. Was ik weggedommeld? Waren we ineens in een actiescène? Het duurde even voordat ik besefte dat het geluid niet uit mijn laptop kwam, maar uit de realiteit.

Gratis entertainment
Ik liep naar mijn raam en schoof het gordijn opzij. Het was donker, maar in de verte zag ik een stel komen aanlopen. Een man en een vrouw, ik schat ze ergens tussen de twintig en dertig, en zij was het dus die zich mijn huis binnenschreeuwde; over mijn Netflix serie heen, alsof er geen deuren en ramen en bakstenen bestonden, alsof ze meedeed aan een wedstrijd wie het hardst kon schreeuwen: Waarom had hij daarnet niet haar kant gekozen toen zijn moeder haar aanviel? Waarom had hij zijn bek niet open getrokken? Waarom kwam hij nooit voor haar op? En toen volgden voorbeelden, in een tempo alsof ze het wel honderd keer had gerepeteerd. Zij deed dat toch wel altijd voor hem? Toen die ene keer met zijn pa en dat gedoe over die plakband? (Plakband?! Dit intrigeerde me, maar helaas ging ze daar niet op door.)

Bron: Shutterstock

Ervaringsdeskundige
Voor mij was het zo klaar als een klontje. Het fanatisme, de onredelijke, onrechtvaardige en disproportioneel opgeblazen beschuldigingen, als door een mitrailleur afgevuurd, zonder besef van plaats en tijd: dit was een duidelijk geval van PMS. En dan was er nog die specifieke toonhoogte die alleen bereikt kon worden door een vrouw in een bepaalde periode van de maand. Vertel mij wat, ik ben een vrouw, ik spreek vloeiend PMS. No worries: na jaren heb ik het prima onder controle, zo goed zelfs dat ik ervaringscoach zou kunnen worden. Maar aan de anderen kant: als je moeder je vriendin afbekt, dan trek je partij voor je vriendin, period. Dus eigenlijk wilde ik gewoon mijn raam openslingeren en gillen: 'Ik ben voor háár! Bied gewoon je excuses aan, lul!'

No, you didn't
Het stel bleef hangen bij de ingang van een flat verderop, en ondertussen bleef zij maar krijsen. Her en der in de straat werden gordijnen opzij geschoven. Dit was nog eens entertainment! Veel beter dan een Netflix serie. Hem hoorde ik niet zo. Ik zag wel dat hij antwoordde, maar hij schreeuwde niet. Hij bleef opmerkelijk kalm, kalmer dan ik ooit een man tegen een vrouw in zo'n bui heb zien doen. Dus a) Hij had het echt heel bont gemaakt of b) Hij had dit al vaker meegemaakt (eens in de vier weken, om precies te zijn). Maar toen hoorde ik hem ineens antwoorden: 'Ja, maar jij doet ook altijd…' Ik kon het niet exact verstaan, maar ik schrok me rot. Wat deed hij nu?! Hij ging tegen haar in!

Bestwil
Het werd tijd mijn inner PMS coach vrij te laten. Ik zag mezelf al in m'n nachtkleding naar buiten stormen en tegen haar zeggen, terwijl ik bezwerend mijn hand op haar arm legde: 'Even je oren dicht, meid. Het is voor je eigen bestwil.' En dan tegen hem: 'Luister, kerel. Ze is niet voor rede vatbaar. Geef gewoon toe: dat je niet voor haar opkwam vandaag, dat je haar vijf jaar geleden een keer vergat op te halen, dat je echt wel met haar beste vriendin flirtte toen die ene keer in een dronken bui, en dat je gisteren inderdaad het dopje niet op de tandpasta hebt gedaan. Geef het allemaal toe en zeg sorry, honderd keer. Bedank haar voor het incident met je vader en de plakband. Neem d'r mee naar huis, drogeer d'r met chocolade, gooi er een dekentje overheen en morgen is ze weer poeslief. En in godsnaam, zeg dat je van haar houdt.'

Interventie
Ik zag het als een film voor me, hoe ik als holistisch PMS consulente de sterren van de hemel zou acteren en alles tot een soepele ontknoping bracht: 'Doe het niet alleen voor jezelf,' zou ik eindigen, 'maar voor alle mannen vóór jou die ooit het slachtoffer waren van een vrouw met PMS, en alle mannen die nog zullen volgen.' (plechtig gezicht, ogen neergeslagen) En ondertussen suste ik voorbijgangers: 'Doorlopen mensen, niks te zien hier. Gewoon een vrouw met PMS. Allemaal naar bed, morgen is het weer over.'
Maar toen bedacht ik hoe verdomd koud het buiten was. Ik kroop weer in bed en zette het volume van mijn laptop hoger. Het hielp niet. Alles had ze opgegeven voor hun relatie, alles!, hoorde ik haar weer. En wat deed hij? Niks! Niet eens voor haar opkomen… blablabla. 'Ja-haa,' mompelde ik in mezelf. 'Hij verdedigde je niet toen z'n moeder je aanviel, nu weten we het wel. Vertel ons liever hoe het zat met die plakband.'

Final scene
En wat schetste mijn verbazing (of eigenlijk helemaal niet) toen ik een dag later aan het aanrecht mijn boterhammen stond te smeren? Daar kwamen ze voorbij gewandeld! Ontspannen keuvelend, zij rookte een peukie, hij slofte ernaast  – voor de zekerheid op gepaste afstand, maar verder alsof er nooit iets was gebeurd. Alsof ze nog even een rondje maakten om het applaus in ontvangst te nemen. Opeens keek ze me recht aan, dwars door m'n keukenraam heen, en ik zag het haar bijna zeggen: 'Wat staat dat wijf me vuil aan te staren?' En hij beaamde het. Althans, dat hoopte ik. Want hij wist inmiddels: Beter een gezamenlijke vijand, dan elkaar als vijand. En ik vond het prima. Wij vrouwen nemen het voor elkaar op. Bloedzusters for life.

 

Bron thumb: Shutterstock

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • 10 Netflix tips die je moet weten

  • How to: een geweldige recensie schrijven in 9 heldere stappen

  • De 10 leukste kerstfilms aller tijden!

  • Young Adult top-5: september

  • Vijftig tinten vrij

Zoek in artikelen