Column: Nooit goed genoeg

Soms sta ik in mijn ondergoed voor de spiegel en dan denk ik: Houxie, dat doe je toch maar goed. Je bent dan wel 46 met twee zwangerschappen op je palmares, maar dat buikje is nog best slank, die billetjes zijn nog zo strak als redelijkerwijs getraind kan worden op jouw leeftijd, en die benen kunnen prima onder een rokje (tot op de knie hè).
Het mag ook wel, ik doe er mijn best voor. Drie keer in de week fitness en altijd een beetje opletten wat ik eet.

Positivity
Had ik dat allemaal niet gedaan, en mezelf een leven lang gelaafd aan chips en cola in mijn doorgesleten zitkuil, dan was het ook helemaal prima. Dan was ik dik, uitgezakt en puisterig, maar evengoed prachtig. Want dat is zoals het tegenwoordig werkt: Iedereen is goed zoals hij is. Zelfs Zalando en H&M omarmden het: fotomodellen in alle denkbare shapes presenteren hun kleding. Maatje 46 in een naveltrui, maatje 32 in een vuilniszak (sorry: jumpsuit), een androgyn persoon in een paarse glitterjurk. Stoer kijken ze je aan: waag het eens er iets van te zeggen!
Ja, de body positivity movement is een zegen voor iedereen. Tenminste, dat zou je denken.

Plork
Als gevolg van al mijn inspanningen voor het behoud van een jong lichaam, noemde een anonieme internettrol me laatst een 'plork': blijkbaar past de leeftijd van mijn hoofd inmiddels niet meer bij die van mijn lichaam. Ik had het als een compliment kunnen zien (voor de helft dan toch), maar dat deed ik niet. Het raakte me. Fuck you, body positivity! Ik had gewoon een ouwe kop. En behalve wat crèmepjes smeren, valt daar bijzonder weinig aan te doen. Tenminste, dat dacht ik.

Bron: Pexels, Sora Shimazaki

Naïef
Niemand heeft me ooit verteld dat heel gewone mensen aan botox doen. Familieleden, Jet van de administratie, of gewoon een van mijn vriendinnen. Die laatste onthulde namelijk dat ze onlangs, samen met een andere vriendin, ook wat rimpels had laten platleggen. Ik was verbaasd. Nee, pissed. Niet op haar, want ik snap het: de druk is hoog, dat had ik zelf immers ook ervaren. Maar ik voelde me naïef. Alsof iedereen vals speelde en het van elkaar wist, terwijl ik als enige zo oenig was om lalalaaa, lekker lelijk door de wereld te blijven huppelen.

Mol
'Kijk dan, hier.' Ze wees naar haar voorhoofd. We stonden samen voor haar spiegel. Eigenlijk was ze naar de botoxdokter gegaan voor haar fronsrimpel, zo vertelde ze, maar ze kwam thuis met een zogenaamd 1-2-3'tje: een behandeling van de volledige oogzone. Ze was altijd al prachtig, en ik vond niet dat ze er nu anders uitzag, maar dat kwam omdat het nog moest gaan werken. Ze zou er uitgeruster gaan uitzien. En ik maar denken dat je met botox altijd ging lijken op een Linda de Mol. Nee dus! Gewoon uitgerust, dat was alles. Ik bekeek mezelf in haar spiegel: hoe zou ik eruit zien als ik een keer goed uitgerust gespoten was?

Zero
Ik had het erover met een vriend. Ik mopperde hoe oneerlijk het voelde: die stomme botox, en de onmogelijkheid om boven de veertig je kont nog te trainen als de twee knikkers van zo'n fitgirl, wat je ook probeerde. Ik hoopte op wat bijval, want mijn body positivity was in enkele dagen gekelderd naar below zero.
Mijn vriend opende Instagram en navigeerde doelgericht door het profiel van een oudere BN'er, alsof hij erop had geoefend: Kijk! Zij kan het toch ook? Hij toonde me een foto van haar schaars geklede lichaam (goede belichting, een filtertje of twee, en natuurlijk wat ingreepjes hier en daar). En hier! Een foto van haar tieten in een bikini (nep). Als kers op de taart duwde hij een close-up van haar kont in een felroze tanga onder mijn neus: Zie je wel! Loeistrak. Het kon echt wel!

Negativity
's Avonds zat ik als een zombie op de bank. Hoe durfde ik te denken dat ik er best oké uitzag? Ik had een ouwe rotkop en ik moest gewoon nóg harder werken voor dat perfecte lichaam. Als iedereen van vijftig er tegenwoordig uitziet als veertig, dan kon ik er straks op mijn vijftigste toch niet uitzien als vijftig?! Dat was onbestaanbaar! Dus wat nu?
Ik trok een zak chips open en liet me opzij vallen. Body positivity, het was gewoon een dekmantel. Beroerd was ik ervan, en dat ben ik nog steeds: De hoge druk, het vergelijken altijd. Waarom is goed nooit goed genoeg? En vooral: waarom dóen we alsof goed, goed genoeg is, maar is het dat stiekem helemaal niet?

 

Bron thumb: Bron: Pexels, Sora Shimazaki

Nieuwste artikelen

  • Vuurmaan - Paul van Loon

  • Vertel me alles – Elizabeth Strout

  • De kerstwinkel van Ferry Lane – Nicola May

  • Charlie Cardboard en het kartonmysterie – Marieke Hoogesteger en Zoë Claessens

  • De gelukscoach – Lizette van Geene

Gerelateerde artikelen

  • Zoektocht naar columniste: de shortlist

  • Snelwegstress (of: snel weg, stress)

  • Column: Zag je die piemel?

  • Recensie: Soapsop

  • Fleur is zwanger in Dubai

Zoek in artikelen