Vertrouwen

Barbara Muller werkte als weddingplanner en als manager in de zorg. De babyplanner is haar eerste boek. Naast het schrijven is ze druk bezig  met de oprichting van een particulier kindertehuis. Ze woont met man en kinderen in Dordrecht.

Toen ik drie jaar geleden enthousiast (aan ieder die het horen wilde) vertelde dat ik een boek aan het schrijven was, waren de meningen verdeeld. De meeste toehoorders glimlachten meelevend, trokken vervolgens een zorgelijke wenkbrauw op en mompelden met hun lippen vastberaden op elkaar geklemd: ‘Met jou nog een miljoen Nederlanders.’ Anderen reageerden enthousiast en knepen me nog net niet in mijn wang. ‘Wat goed zeg, op een therapeutische manier je zorgen van je afschrijven. Je kunt het altijd nog in eigen beheer uitgeven. Lijkt het net alsof je een echt boek geschreven hebt.’ Een enkeling zag het als een leuke hobby en vroeg me naar mijn echte baan. ‘Dit is mijn baan, ik verdien er alleen geen geld mee,’ legde ik geduldig uit. Want ik had mijn baan als leidinggevende bij de Raad voor de Kinderbescherming opgezegd. Het frustreerde me dat ik maar zo weinig voor kinderen in nood kon betekenen. Er komt een dag dat ik meer kan doen, beloofde ik mezelf en alle kinderen die het betrof. Als de tijd daar rijp voor is, daar vertrouw ik op.
Na twaalf jaar vol overgave gewerkt te hebben, besloot ik een jaartje helemaal niets te doen. Genieten van ons gezinnetje, mijn omgeving en in het bijzonder van mijzelf. Om precies te zijn heb ik dit mooie voornemen een dag volgehouden. Omdat mijn vriendinnen allemaal werkten, trok ik er in mijn eentje op uit. Uitgeslapen, vol goede moed en zonder enige haast, dook ik het centrum van Antwerpen in. Met zes goed gevulde tassen, versleten hakken en een zonnig humeur, kwam ik tegen zessen weer thuis.
Die verwendag had ik nodig om erachter te komen dat dit geen verwendag meer zou zijn als ik onbeperkt de tijd had om zulke dagen te beleven. Plus dat het dan niet lang meer zou duren voor we noodgedwongen naar een huurappartementje moesten verhuizen. De tweede dag besloot ik dat het goed zou zijn als ik ook wist te genieten van niets doen binnenshuis. Nadat dochterlief naar school was en geliefde naar kantoor, stak ik wat kaarsjes aan, brandde een wierookje en verwende mezelf met een espresso macchiato. Ik nestelde me op de bank, krulde mijn benen onder mijn billen en legde mijn laptop op schoot. Gewoon, om even wat mailtjes te beantwoorden en mijn Facebook, Linkedin en Hyves account te updaten. Een niet werkende moeder moet immers niet helemaal afstompen voor de maatschappij om haar heen. Een klein half uur en nog een espresso later, wilde ik mijn laptop weer dichtklappen om eindelijk de nieuwste LINDA door te bladeren. Want daar kwam ik in mijn werkende leven nooit aan toe.
Het lot besliste anders.
Met mijn viners zweefde ik boven het toetsenbord. In een opwelling klikte ik op Word, opende een leeg document en begon ik in een vreemd soort automatisme te typen. Met blosjes op mijn wangen en een lichte opwinding voor iets dat het begin van een nieuwe fase zou kunnen zijn, herlas ik een paar uur later de proloog. En zo kwam de geboorte van De Babyplanner tot stand. Minstens dertig uur per week dook ik onder in mijn eigen wereld. Een wereld die bestond uit het ophalen van herinneringen, om deze als gebeurtenissen op papier weer tot leven te laten komen. Vanaf dat eerste moment had ik vertrouwen. Noem het hoogmoedswaanzin, kinderlijke onschuld of misschien wel een voorgevoel. Iets diep van binnen vertelde me dat als ik heel hard mijn best zou doen en bereid was te leren, dit boek weleens uitgegeven kon worden. Niets of niemand kon me van dat gevoel afbrengen. Ondanks herhaaldelijke pogingen van derden die met kreten als: ‘je hebt geen journalistieke achtergrond, geen Nederlands gestudeerd, wie zit er op jouw verhaal te wachten’, mijn droom de grond in wilde tikken, hield ik dapper vol dat het me op een dag zou lukken.
Dat uitzonderingen niet voor niets de regel bepaalden. Inmiddels heb ik een geweldige uitgever gevonden en verwacht ik in april het vervolg op De Babyplanner af te ronden.
Dit basisvertrouwen was een waardevol goed tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen die ik onderging, teneinde onze babywens in vervulling te zien gaan. Ook hier had ik last van mensen uit mijn omgeving, die me van te voren met ongevraagde adviezen om mijn oren sloegen.
‘Reken er maar op dat het de eerste keer niet goed gaat. Twintig procent kans van slagen is niet bepaald veel.’
‘In de helft van de gevallen lukt het nooit om zwanger te raken.’
‘Ik ken iemand die zes hoog naar beneden wilde springen tijdens zo’n behandeling. Haar man heeft haar op het nippertje tegen kunnen houden.’
‘Doneer je maatje 36 maar aan het goede doel, van iedere hormoonbehandeling kom je minstens tien kilo aan. Kilo’s die je er overigens nooit meer vanaf krijgt.’
Voor ik de eerste naald in mijn huid prikte, stak ik mijn neus in de wind en liet ik dit soort aantijgingen van mijn schouders glijden. Vol vertrouwen dat het de eerste keer raak zou zijn. Maar na het mislukken van de eerste pogingen was er weinig meer van mijn vertrouwen over. Dat had met de hormonen te maken, die ervoor zorgden dat ik in een instabiel, moeizaam, nukkig en klagend mens veranderde.
Op het moment dat ik mijn vertrouwen verloor en het nergens meer terug kon vinden, was ik behoorlijk in de war. Waarom liet mijn gevoel me zo in de steek? Ik wist toch voor duizend procent zeker dat het wel gelukt was? Kon ik dan niet meer op mezelf vertrouwen? Verdrietig zat ik in een hoekje. Mezelf geen moment realiserend dat het misschien de tijd nog niet was. Dat ik nog veel te leren had over mezelf en dat dit een prachtige spiegel kon zijn, die me toonde dat niet alles in het leven ging zoals ik in mijn hoofd had. Dat het leven niet altijd te plannen is. Juist als het gaat om de bijzondere gebeurtenissen, zoals de geboorte van een kind. Ik leerde dat het soms beter is los te laten waar ik geen invloed op heb en vast te bijten in wat ik wel zelf kan sturen. En ervaar dat het leven goed is zoals het is. Vol vertrouwen in wat komen gaat.
En de kinderen zonder thuis? Die kunnen over een paar maanden rekenen op een nieuwe toekomst in mijn Dushi Huis dat in 2011 uitnodigend haar deuren opent.

Met vruchtbare groet,
Barbara Muller

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • De gebroeders Maxilari - David Pefko

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

Gerelateerde artikelen

  • Rituals: Your body. Your soul. Your rituals.

  • That’s it

  • Boekkado.nl: voor een boek naar keuze

  • Supermom’s stijlgids

  • Het geheim van Chanel Nº 5

Zoek in artikelen