Cocktails óf klompen

Petra Drenth debuteerde onlangs met Cocktails op Klompen. In dit boek verhuist de Amsterdamse Saskia naar het platteland om daar een baan als doktersassistente te accepteren. Deze verhuizing gaat gepaard met een mini-cultuurshock. Later volgen ook de nodige romantische problemen voor Saskia. Na het lezen van dit verrassende debuut vond Chicklit.nl het de hoogste tijd voor een kennismaking en liet Petra deze column achter...

Ik weet het niet, hoor, Drenthe? Ik heb net een boek geschreven dat zich voor een groot deel afspeelt in een klein, fictief dorpje in Drenthe. Sinds meer mensen mijn verhaal gelezen hebben, wordt mij vaak gevraagd of ik zelf ook in Drenthe woon. Nou, nee dus. In mijn hele 38-jarige bestaan ben ik bij mijn weten slechts twee keer in Drenthe geweest: een keer als meisje op vakantie in huisjespark Het Land van Bartje en veel later nog eens naar de dierentuin in Emmen. Tot mijn schande (ik ben historica: onderzoek doen is mijn werk) moet ik bekennen dat ik het Drentse dorpje waar de dertigjarige, Amsterdamse heldin uit mijn boek zich vestigt, grotendeels bij elkaar gefantaseerd heb. Gelukkig heb ik sinds vijf jaar een vriend die geboren en getogen is in een klein Oost-Gronings dorpje vlak bij de Drentse grens en die na het lezen van mijn chicklit tot mijn opluchting meldde dat ik er wat betreft het dorp niet zo ver naast zat. Met mijn omschrijving van de romantische held overigens wel: zo zijn mannen toch echt niet.
Een volgende vraag is meestal of ik graag in Drenthe zou willen wonen. Ik bivakkeer nu namelijk in Zaanstad. Als ik voor de zoveelste keer voor de Coentunnel in de file sta, of als ik mijn slaapkamerraam dicht moet doen vanwege de mierzoete stank die de Zaanse koekjesfabriek Verkade over mijn buurt uitwalmt, dan antwoord ik meestal uitbundig: ‘ja!’ Maar na een weekend bij mijn schoonouders in dat kleine dorpje in Oost-Groningen weet ik het zo net nog niet. Ze hebben daar veel van wat ik wens: frisse lucht, veel ruimte en groen, een tolerant hondenbeleid (geen belastingen en wildpoepen is nog toegestaan), en een kleine gemeenschap. Maar dat leuke dorp kan ook heel benauwend zijn. Dit is nog een plek waar op zondag in de kerk de plaatselijke Hyacinth Bucket naar de voorste bank loopt om haar nieuwe mantel te showen, waarvan de andere kerkgangers dan later achter haar rug om schande spreken. Bovendien zou ik wel eens de rest van mijn leven bekend kunnen staan als ‘die vrouw uit het westen’. Er bestaat nog een zeker wantrouwen tegenover de Randstad en de westerling wordt ervan verdacht neer te kijken op de provincie. Mijn schoonmoeder was in eerste instantie beledigd over de werktitel van mijn boek, Cocktails of klompen?, waarbij de cocktails voor de stad stonden en de klompen voor het platteland. ‘Dragen jullie misschien helemaal geen klompen meer?’ vroeg ik naïef. Dat wel; ze had zelf een paar voor in de tuin. Is de associatie met klompen dan een belediging? Nee, dat nou ook weer niet. Het ging er meer om dat mensen in kleine plaatsjes buiten de Randstad ook heus wel cocktails drinken.
Ik denk dat ik nog maar even in de stad blijf. Om eerlijk te zijn ga ik liever een straatje om als ik op de Veluwe zo’n in het wild grazende koe tegenkom en bekijk ik vers van de struik geplukte vruchten argwanend. Bramen horen in een doosje in de supermarkt. Misschien ben ik, ondanks mijn voorliefde voor lange wandelingen met de hond, toch niet zo’n natuurmens.

Petra Drenth