Mijn favoriete souvenir

Foto: © www.belindajones.com

Glamour in Californië is het nieuwste boek van Belinda Jones, dat – zoals de naam al doet vermoeden – zich afspeelt in het zonnige Californië. Belinda Jones heeft ondertussen al heel wat successen op haar naam staan, waaronder Parels in het Paradijs en Verliefd op Capri. Achter elk boek zit wel een persoonlijk verhaal. Wat hebben Josh Hartnett, het Waterlooplein en het nieuwe boek van Belinda Jones met elkaar gemeen? Meer dan je denkt! In een speciaal voor Chicklit.nl geschreven column, legt Belinda uit wat zij met Nederland heeft.

De eerste keer dat ik in Nederland was, wilde ik er gelijk naartoe verhuizen. Ik was volkomen gefascineerd door Amsterdam. De sprookjesachtige gebouwen, de superslimme mensen, het betoverende doolhof van grachten en steegjes. Ik had het nog nooit in mijn leven zo leuk gevonden om te verdwalen. Ik was amper terug in Engeland, of ik had mijn volgende tripje alweer gepland. Dit keer samen met mijn broer Gareth. Ik nam hem mee naar al mijn favoriete plekjes. Gezellige kleine cafeetjes, fantastische kunstgaleries en… de schatkamer van Amsterdam: het Waterlooplein.
Natuurlijk houden mannen normaalgesproken niet zo van winkelen, maar mijn broer is gek op antiek. Hij houdt eigenlijk van alles dat roestig en stoffig is en dat stamt uit een wereld van voordat er iPhones en TomToms waren. Hij wist wel dat ík meer geïnteresseerd was in kleding en accessoires. Als ik reis koop ik altijd wel iets. Ik heb een kledingkast vol met goede herinneringen, of het nou een tasje uit Peru of een sjaal uit Sevilla is. Die dag, bij het derde stalletje, werd ik verliefd op het meest onpraktische gewaad ooit: het kostuum van Romeo van Het Nationale Ballet. (Het bovenste tuniekachtige gedeelte, bedoel ik. Niet de uitgelubberde versleten legging!) Ik herinner me dat mijn hart letterlijk een sprongetje maakte toen ik de honingkleurige tint van de stof zag. Ik wilde niet al te enthousiast overkomen, want ik wist dat ik nog moest onderhandelen met de marktkoopman als ik het mee naar huis zou willen nemen. Ik stak voorzichtig mijn hand uit en aaide de karamelkleurige fluwelen mouwen, de crèmekleurige satijnen ronding bij de schouders, de gouden versieringen op het aangerimpelde rokje. Op dat moment zag ik ook het labeltje: HET NATIONALE BALLET AMSTERDAM HOLLAND. Het feit dat iemand echt gedanst en gezweet had in het elastische korset van het lijfje, maakte het op de een op andere manier nog aantrekkelijker. Ik liet het kledingstuk aan mijn broer zien. Hij maakte zich zorgen dat ik iedere cent van mijn vakantiegeld uit zou geven aan een volkomen nutteloos ding. Nou, ik kon het desnoods aan de muur hangen als kunst, maar ik zou het zeker dragen, drong ik aan, er nog aan toevoegend dat ik precies het goede kleurtype was voor deze prachtige herfsttinten. Als ik toen eens had geweten bij welke wereldberoemde filmster ik het kostuum slechts een paar jaar later dicht zou ritsen…
In 1997 verhuisde ik van Londen naar Los Angeles en ik nam mijn geliefde Romeo-kostuum met me mee. (Ik had het nooit zelf aangehad, maar ik bleef erdoor betoverd en hoe vaak ik ook verhuisde, het ging altijd met mij mee!) Toen ik een keer op de Pacific Coast Highway naar San Francisco reed, ontdekte ik een heerlijk kitsch hotel genaamd The Madonna Inn (vernoemd naar meneer en mevrouw Madonna, niet naar het muziekicoon!). Ik werkte toen nog als journalist en het hotel had een keur aan themakamers: perfect voor de fotoshoots met mannelijke modellen die ik vaak moest regelen. In de kamer waar een bed stond met grote karrenwielen, organiseerde ik een shoot met een cowboy voor een hoeden- en spijkerbroekenmerk. In de rocksuite deed ik een shoot met een langharige surfer die ik aankleedde als holbewoner met een luipaardprintbroek. Ik moest alleen nog een dromerige poëtische jongen vinden die het Romeo-kostuum aan wilde trekken voor de shoot in een suite genaamd Carin (als je op hun website www.madonnainn.com kijkt, kun je de kamer bekijken: lichtroze balken en een gouden kroonluchter met engeltjes!).
Ik deelde destijds een appartement met een journalist uit Hollywood en dat jaar had hij een nieuwe jonge acteur in de smiezen van wie hij veel verwachtte: een niet geheel onaantrekkelijke knul van 1 meter 90, genaamd Josh Hartnett. Je kent hem misschien wel van Pearl Harbour, Black Hawk Down of Lucky Number Slevin (waarin hij samen met Bruce Willis en Lucy Liu speelt) maar destijds moest zijn eerste grote film, Halloween H20, nog uitkomen. Ik had hem geïnterviewd en ik vond hem ontzettend schattig en vriendelijk. Ik wist dat het een grote gok was, maar toen ik hem vroeg of hij model wilde zijn voor deze shoot, zei hij ja! Het kostte me iets meer moeite om hem over te halen om het balletkostuum aan te trekken, maar toen hij het eenmaal aanhad, zag het eruit alsof het voor hem gemaakt was!
Het meest toevallige van alles is dat zowel The Madonna Inn als Josh Hartnett voorkomen in mijn nieuwe boek Glamour in Californië! Natuurlijk kan iedere lezer van het boek je dat vertellen, maar alleen jullie kennen nu het verhaal van het geheime leven van mijn favoriete Nederlandse souvenir!

Belinda Jones