Why my boss doesn’t like ZARA

Het dagelijks leven van Ilse Spall (1981) wordt in beslag genomen door  film. Na haar studie Film- en Televisiewetenschappen en een uitstapje  als product marketing specialist in de telefonie-sector is ze  tegenwoordig werkzaam op de marketingafdeling van een groot nationaal  bioscoopconcern. Af en toe werkt ze nog in de bioscoop om de hoek waar  ze ooit een bijbaantje had. In de zomer van 2009 deed ze mee aan de  Chicklit-schrijfwedstrijd, georganiseerd door Uitgeverij Sijthoff, Poema Pocket en Chicklit.nl. Uit meer dan vijfenzestig inzendingen werd haar manuscript Hollywood als winnaar gekozen.

‘Psst, chicka!’ klinkt het achter me als ik ’s ochtends over de Oudegracht naar mijn kantoor loop. Een Spaanse bouwvakker die een steiger staat af te breken, probeert wanhopig mijn aandacht te trekken. So much for wearing a skirt to work. Ik besluit hem maar te negeren. Hij is tenslotte een Zara voor me aan het bouwen in hartje Utrecht en daarbij zijn Spaanse bouwvakkers een stuk plezieriger om naar te kijken dan hun Nederlandse soortgenoten.
Ik wuif naar mijn stagiaire die me toevallig de brug voor ons kantoor over ziet steken en open de voordeur. ‘Goedemorgen!’ roep ik als ik de lange trap naar mijn kantoor heb beklommen en hijgend boven aankom. ‘Goedemorgen!’ klinkt het in koor uit de monden van mijn collegaatje en de stagiaire.
Ik haal een groot glas thee en plof achter mijn bureau. Afwezig werp ik uit een raam een blik op de Dom, mijn klok. Vervolgens open ik mijn Outlookagenda om te kijken wat er op het programma staat vandaag. O ja, een brainstormmeeting over de flashmob! Voor een nieuwe hysterische actiekomedie genaamd Kick-Ass hebben we het idee opgevat om een flashmob op Utrecht Centraal te organiseren. Gewoon om wat publiciteit te trekken voor de film. Dat soort idiote ideeën uitwerken is mijn vak, ik ben marketing assistente voor een bioscoopketen.
‘Wist je al dat de Zara eindelijk open gaat?’ vraagt mijn stagiaire dan opgetogen.
‘Wat?’ vraag ik, direct afgeleid van de flashmob. ‘Wanneer?’
‘Morgen om tien uur,’ zegt ze blij. ‘Er hing een briefje op het raam!’
‘Ik heb helemaal niets gezien,’ zeg ik, nu ook enthousiast. Ongetwijfeld de schuld van die stomme bouwvakker. Ik ga voor het raam staan en staar vrolijk naar het pand aan de overkant. Mijn collegaatje en mijn stagiaire staan direct naast me. Onze opwinding is duidelijk voelbaar. De steiger is al bijna afgebroken en we hebben mooi uitzicht op de net opgehangen letters boven de voordeur. Er hangen al rekken vol kleren achter de ramen en de verlichting doet het zelfs al. Wow! We hebben maanden moeten toekijken hoe lang de verbouwing duurde, een echte Tantaluskwelling en nu kunnen we ineens gewoon window-shoppen, zomaar vanachter ons kantoorraam! Een brede grijns bekruipt mijn gezicht.
‘Is er soms weer een UGG’er onderuit gegaan?’ klinkt een nieuwsgierige stem droog achter ons. Het is mijn baas die net is binnengekomen. ‘Het sneeuwt toch niet meer?’
Mijn collegaatje giechelt als we alle vier denken aan de werkelijk tientallen UGG’s dragende vrouwen die van de winter achter elkaar in de glibberige sneeuw onelegant op hun neus gingen bij het scheve stoepje naar de ingang van de toekomstige Zara.
‘Nee, de Zara gaat open!’ zeg ik blij.
Er volgt een diepe zucht.
''Ze hebben ook leuke hippe mannenkleren, hoor!’  zeg ik en ik wijs naar de bovenste etage. ‘Kijk daar!’ Ik glimlach plagerig naar hem. He really couldn’t care less. Hij is geen shopaholic, geheel in lijn met de rest van zijn sekse.
‘Ik heb koffie nodig,’ mompelt mijn baas dramatisch. ‘Zullen we het daarna over de flashmob hebben?’
‘Prima,’ reageren we in koor. Met een laatste verlangende blik naar de splinternieuwe winkel aan de overkant gaan we weer aan de slag. Er wacht weer een berg mail op een antwoord.
Een half uur later zitten we in de meetingroom in een serieuze meeting druk te brainstormen over de flashmob. Mijn stagiaire heeft voor ons allemaal een draaiboek uitgewerkt, zo’n flashmob past natuurlijk prima bij een onderzoek naar ‘de inzet van nieuwe media als marketingtool’.
‘We moeten alleen nog een plaats bepalen waar we zullen gaan verzamelen,’ zegt mijn stagiaire nadat we het draaiboek zijn doorgelopen. ‘We moeten natuurlijk wel ergens uitleggen wat ze precies moeten doen.’
We besluiten om te verzamelen in onze bioscoop in het centrum, de deelnemers mogen namelijk na afloop van de flashmob als eerste gratis de nieuwe film gaan kijken. Op deze manier weten ze waar ze weer terug moeten komen én maken we gelijk wat reclame voor onze bioscoop.
‘Hoeveel personen willen we eigenlijk minimaal hebben om de flashmob door te laten gaan?’ vraag ik. ‘Met een man of tien gek doen is natuurlijk niet echt leuk.’
‘Vijftig personen?’ oppert mijn baas. Mijn mond zakt open. Jeetje, waar moeten we al die mensen vandaan gaan halen? Ik ken niet eens genoeg mensen om te benaderen!
‘Dan mag het hele kantoor wel meedoen!’ reageer ik ontzet.
‘Ja leuk!’ roept mijn collegaatje direct. Ik kijk haar geschrokken aan.
Mijn baas begint te glimmen. O nee! Hij heeft dan ook zelf al voor aap gelopen in Utrecht verkleed als Kick-Ass - de loser/superheld uit de film - voor een fotoshoot ter promotie van de film, dus kan ik het hem kwalijk nemen. We hebben ons doodgelachen, hij zag er zo ridicuul uit. Dit is zijn wraak. Maar ik zie mezelf niet echt in zo’n onflatteuze superhero-outfit rondhuppelen, of in dit geval: in het rond kicken. Gelukkige heeft mijn stagiaire ook een glazige blik in haar ogen en ben ik niet de enige met reserve ten opzichte van de verkleedpartij. Maar mijn baas houdt met een gemene glimlach zijn hoofd een beetje schuin. Daar gaan we niet meer onderuitkomen. Hij ziet het helemaal zitten.
‘Ik ga alleen als Hit-Girl als ik onherkenbaar ben met een maskertje op, hoor!’ dreig ik meteen. ‘En jij mag weer als Kick-Ass!’
‘Deal!’ zegt hij. Mijn God, waar begin ik aan? Hit-Girl is een elfjarige vloekende moordmachine met een cape en een geruit schoolrokje aan. Waar haal ik in vredesnaam zo’n outfit vandaan? De feestwinkel?
‘Laten we dit even verder uitwerken,’ zegt hij. ‘Alle dames van kantoor zouden eigenlijk wel als Hit-Girl mee moeten doen. Maar dan moeten we wel nog even passende kleding regelen. Laten we vanmiddag even bekijken hoe we daaraan kunnen komen.’
Met een zucht ga ik weer aan het werk. Als we weer terug zijn op onze werkplek, dwaalt mijn blik automatisch even over de Oudegracht. Het is ook zo’n verleidelijk uitzicht met al die van hun vrije tijd genietende mensen. Maar dan valt mijn oog op een meisje dat een tasje van de Zara vast heeft. Zou het toeval zijn? Mijn hart begint onmiddellijk sneller te kloppen.
‘Hé, zij heeft een Zara tasje!’ wijst mijn stagiaire nu ook.
Als één man kijken we met zijn drieën naar de Zara en proberen door de takken van de boom voor ons raam naar de ingang te turen. Is hij nu open of niet? Ik strek mijn nek uit om het beter te kunnen zien.
‘Er komen mensen uit!’ zegt mijn collegaatje.
‘Hij is open!’ juicht mijn stagiaire. We kijken elkaar stralend aan. ‘Zullen we even gaan kijken?’
Ik blik naar links. De Dom zegt dat het net na twaalven is. Dat kunnen we toch eigenlijk niet doen? Ik moet nog zoveel mail doorlezen en beantwoorden. En die hele flashmob moet nog georganiseerd worden.
‘We moeten toch nog even iets te eten halen!’ zegt mijn collegaatje bijdehand. ‘Dan kijken we toch even binnen of ze daar soms brood verkopen?’
‘Ze verkopen geen brood bij de Zara,’ klinkt de gortdroge stem van mijn baas achter ons. We krimpen schuldig ineen.
‘Maar vast wel een Hit-Girl outfit,’  zeg ik met een grijns. Mijn baas heeft even geen ad rem antwoord. Ha! We zijn in no time aan de overkant. Wat maakt het uit dat het is voor een pakje voor een moordmachine: shopping is shopping! Zara is heaven!
En die flashmob? We kicked ass!

Ilse Spall