Spoiler?

Ik ga trouwen. IK GA TROUWEN! Ja, het is écht een feit. Twee jaar geleden ging mijn husband-in-spé in Canada op zijn knieën. Omdat het al zo’n tijd geleden was en we de datum een aantal keer uitgesteld hadden, moesten andere mensen mij er soms aan helpen herinneren. “Jij gaat toch trouwen?” Ik: “Oh ja, dat is waar ook!” Maar nu staat de datum echt vast. Sterker nog: hij komt steeds dichterbij! En nu de voorbereidingen in volle gang zijn, wordt de tikkeltje nuchtere ik toch wel besmet met de ‘wedding fever’.

Ik zal bij het begin beginnen… Ik ben niet iemand die vanaf haar tienertijd een scrapboek bijhield van haar droombruiloft en ik had ook geen flauw idee hoe mijn droomjurk eruit moest komen te zien. Wat ik wel wist, was dat ik ooit zou willen trouwen. OOIT! Maar toen een aantal van mijn vriendinnen in het huwelijksbootje stapten en ik een aantal leuke feestjes achter de rug had, gebeurde het ineens… Ik hoopte dat OOIT ietsjes sneller zou komen. Maar de moderne vrouw in mij houdt er wel ouderwetse denkwijzen op na. Eén daarvan is het toch-wel-erg-romantische-gebaar van een man die voor zijn vriendin op de knieën gaat. Alleen dat was de uitdaging.

Van mijn vriend hoefde het allemaal niet zo nodig en elke ‘subtiele’ hint die ik gaf resulteerde in het feit dat hij het helemaal niet meer wilde vragen. Dus werd ik gedwongen om te stoppen met mijn hints en gewoon geduldig af te wachten. Maar daar zit nu net het probleem bij mij…

Twee jaar geleden gingen mijn husband-in-spé en ik op vakantie naar New York City en daarna naar de Niagara Falls in Canada. Ergens had ik gehoopt dat hij me deze vakantie zou vragen, maar gedacht eigenlijk niet. Ik, als ware honkbalfan, wilde per se naar een wedstrijd van de New York Yankees. In gedachten had ik al een heel scenario bedacht van het ten huwelijk vragen via het scorebord in het stadion en hoe vreselijk cheesy dat zou zijn. Ik zag meteen de aflevering van Friends voor me waarin Phoebe elk huwelijksaanzoek verpest (later zal blijken dat Phoebe en ik toch meer gemeen hebben dan gedacht). Toch was ik enigszins teleurgesteld toen we gewoon als vriend en vriendin het stadion weer verlieten. Mijn quasi-grappige reactie: “Nou, ik dacht dat je me ten huwelijk zou vragen. Als je het nu doet, zeg ik lekker toch nee.” Ik wist alleen niet wat me later deze vakantie nog te wachten stond…

Na New York vetrokken we in ons geweldige Amerikaanse racemonster richting Canada, waar we in een überromantische setting terecht kwamen: een hotelkamer met uitzicht op de Niagara Falls. Die avond wilde mijn vriend per se in ons hotel doorbrengen op ons geweldig grote balkon. Lees: er paste precies één stoeltje op. En dat was ook precies wat we hadden: één stoeltje. Maar dat mocht de pret niet drukken. 

Wel wilde hij graag eerst een cadeautje kopen voor zijn zus, welke ik in mijn eentje moest uitzoeken in de winkel. Vreemd. Hij drukte zijn portemonnee in mijn hand en na wat tegenstribbelen (de portemonnee heeft me overgehaald, denk ik) heb ik toch maar naar hem geluisterd. Zijn excuus “Ik ga aan de andere kant van de straat een cadeautje uitzoeken voor mijn broer, dan zijn we sneller terug in het hotel om naar de verlichte watervallen te kijken” werkte dus. Maar in de winkel waar ik was verkochten ze niets anders dan goedkope meuk en ik stond dan ook binnen twee tellen weer buiten. En daar had vriendlief niet op gerekend. Hij liep namelijk niet aan de overkant van de straat, zoals hij gezegd had, maar aan mijn kant. En toen hij mij spotte sprong hij ineens van de stoep af om net te doen alsof hij wel van de andere kant kwam. Aan zijn acteertalent mag hij wel eens werken!

Ik merkte dat hij vreemd deed, maar had geen flauw idee waarom. En dus volgde ik hem braaf – zonder cadeautjes – terug naar het hotel. Daar aangekomen plantte ik ons enige stoeltje (dwars, anders paste het niet) op ons balkonnetje, installeerde mezelf met een koud glas rosé en staarde naar het vallende water. En daar kwam ineens de muziek: Mr. Moon van Mando Diao. “Gezellig”, dacht ik, “muziekje erbij”. Maar toen ik naast me keek zat vriendlief op één knie. En daar kwam hij, de belangrijke vraag: “Wil je met me trouwen?” Ja. Ja. JA. Had ik al ja gezegd? Ja!!!! Het flesje champagne – resultaat van zijn rare stoep-actie eerder op de avond – kwam uit zijn broekzak en heel Canada mocht het horen: WE’RE ENGAGED!!!!!