Trots kwebbelende moeders...

Mijn dochter gaat trouwen. Goh wat leuk, de mijne ook. Op 12 april 2012. Oh wat grappig, de mijne ook. In het Oude Gemeentehuis van Spijkenisse. Nou zeg, de mijne ook. Om 15.00 uur ’s middags. Ehhh… de mijne ook.” Dat was het gesprek wat mijn moeder een tijdje geleden had met één van haar collega’s. Je weet wel, van die trots kwebbelende moeders die helemaal vol lof zijn over het aankomende huwelijk van hun dochter. Alleen pakte dit gesprek iets anders uit dan verwacht…

Nietsvermoedend beantwoordde ik mijn telefoon op mijn werk. Mijn moeder. Die zal vast een gezellig kletspraatje willen houden. Maar wat ik aantrof aan de andere kant van de lijn was een moeder in paniek. “Melis, je had het oude stadhuis toch geboekt om 15.00 uur op 12 april 2012? Dat stond toch écht al vast?” Ik: “Ja.” Mijn moeder (nog steeds in paniek): “Nou, de dochter van mijn collega trouwt daar op dezelfde dag, om precies dezelfde tijd en ze hebben volgens mij maar één zaaltje.” Ik, nu ook lichtelijk in paniek: “Wát? Dat kan niet! Ik ga meteen bellen.” Het telefoontje naar het gemeentehuis maakte alles duidelijk en daarna kon ik eigenlijk alleen maar lachen: “Mevrouw, u staat gewoon op de planning hoor, alleen om 14.00 uur in plaats van 15.00 uur.” Typisch iets voor mij; zo’n klein, ieniemienie, petieterig foutje. Had een drukke boel geworden daar!


Maarja, nu dat uit de wereld geholpen was konden we verder met het afwerken van ons lijstje: de kaarten (we wisten nu tenslotte welke tijd we erop moesten zetten). Inmiddels zijn we al een paar maanden verder en zijn de kaarten zelfs al verzonden. Vanaf het moment dat de kaarten de deur uit waren, liet de bruiloft me echt niet meer los. Was hij eerst wel altijd érgens op de achtergrond aanwezig. Nu sta ik ermee op en ga ik ermee naar bed. Het komt nu zó dichtbij! Maar het zou geen bruiloft van Melissa zijn als er met het versturen van de kaarten niet iets mis zou gaan. Alle voorbereidingen zijn tot nu toe zo vlekkeloos verlopen, dat vraagt om problemen. En ja hoor, daar kwam het eerste sms-je binnen: “Melis, kan het zijn dat je van de week je trouwkaart hebt verstuurd? Ik kreeg namelijk een gescheurde, lege envelop binnen met een hartjeszegel.” Een andere vriend: “Bedankt voor jullie leuke kaart. Ik was alleen nogal verbaasd te lezen dat ik daggast ben, wat leuk!” Wij waren alleen nóg meer verbaasd! Daar kwam nog eens bij dat de broer van vriendlief (die tevens ook getuige is) helemaal geen kaart ontvangen had en dat we ook nog een stapeltje kaarten retour kregen van de post. Dat wordt dus een leuk dagje nabellen!

Nu de bruiloft zo dichtbij komt was het ook tijd voor de tweede pasbeurt van de jurk en man o man, wat was ik zenuwachtig. Zal ik de jurk nog wel mooi vinden? Pas ik de jurk wel? Want tja, van mijn afvalpoging van 20 kilo is niets terechtgekomen. Sterker nog, zo vlak na de feestdagen zat er zelfs iets aan. Au! Na een slapeloze nacht en een zenuwslopend ritje naar Antwerpen, was het zover. Daar hing mijn jurk in de zak. Maar toen Maria de zak openritste, ging mijn hart weer sneller kloppen en kwamen de vlinders weer tevoorschijn. Daar hing hij. Mijn droomjurk! Ik deed hem aan en het voelde perfect. Toen ik vanonder mijn rok – FYI, ze was hem aan het afspelden – hoorde: “Amai, je staat helemaal te glunderen”, wist ik het zeker: de jurk is perfect! Al die stress voor niets. Inmiddels zijn de bruidskapsels uitgeprobeerd, weet ik wat voor make-up ik zal dragen en is mijn something borrowed ook binnen. Geen grof onderhoud meer voor mij. Dat loopt allemaal op rolletjes.


Wat echter nog lang niet op rolletjes loopt is onze trouwauto. We wisten van begin af aan al in welke auto we wilden trouwen: de oude, schattige, rode eend van mijn zwager. Zo romantisch! Ik wist dat er wat onderhoud aan de auto nodig was, maar dat er eigenlijk alleen een chassis stond en de auto ‘from the scratch’ gebouwd moest worden, daar was ik niet van op de hoogte. Ik denk dat mijn zwager zich zelf ook iets verkeken had op de hoeveelheid werk, wat resulteert in het feit dat hij nu - zo vlak voor de bruiloft - continue met de auto bezig is. Elk vrij uurtje is hij in de garage te vinden. ONZE bruiloft laat ook hem niet meer los: hij staat er mee op en gaat ermee naar bed. Een positief puntje: hij heeft straks wel zijn allereerste auto splinternieuw voor de deur staan...

Ojeeojeeojee, ik bedenk me net dat dit de allerlaatste column is voor de grote dag. Stress! De volgende column schrijf ik voor jullie vanuit de U.S.A. Ik wil jullie natuurlijk wel in geuren en kleuren vertellen hoe de dag geweest is. Goodbye allemaal. Ik ga nu al nagelbijtend verder met de dagen aftellen.

To be continued…

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • De gebroeders Maxilari - David Pefko

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

Gerelateerde artikelen

  • Vijftig tinten vrij

  • Deze Harry Potter bruiloft is geweldig

  • Mannen uit series met wie je wilt trouwen

  • You Again

  • 5 redenen waarom lezen goed is voor je

Zoek in artikelen