Vier seizoenen

Astrid Harrewijn won in 2006 de Jill Mansell-schrijfwedstrijd van tijdschrift Flair. Inmiddels zijn er meerdere boeken van haar hand verschenen en kan Astrid zichzelf toch echt wel een succesvol auteur noemen. Afgelopen maand - in maart, in de lente - verscheen haar nieuwste boek, Miss Communicatie. Heerlijk seizoen, de lente. Toch?

‘Hoe kunnen jullie dat nou zeggen? De lente is toch echt het fijnste seizoen dat er is, dat kun je toch niet ontkennen?’ Ik kijk mijn vriendinnen verontwaardigd aan. De gemoederen zijn hoog opgelopen aan ons tafeltje waar de meningen uiteenlopen over het favoriete seizoen.
‘Ik heb een idee.’ Mijn zomervriendin heft berustend haar handen op. ‘Je mag vijf argumenten geven om je seizoen te promoten. Ik stel voor dat we beginnen met de lente.’
‘Strak plan,’ zeg ik slagvaardig, en ik ga er eens goed voor zitten. Mijn zomervriendin, herfstmaatje en wintermakker kijken me verwachtingsvol aan.

‘De lente is het seizoen waarin alles gaat groeien en bloeien. Het is een hoopvol seizoen, het staat voor een nieuw begin,’ zeg ik enthousiast, maar mijn vriendinnen kijken me slechts glazig aan. ‘Neem nou de tulpen en de blauwe druif,’ zeg ik om mijn argument toe te lichten. ‘In de herfst, als het koud is en heel hard regent, stop je de bollen in de grond, maar in de lente komen de bloemen.’ Ik kijk de herfstliefhebber even lekker vals aan.
‘En? Zijn ze al opgekomen?’ vraagt mijn zomervriendin met een gemene grijns. ‘Nee,’ zeg ik timide. ‘Ik denk dat ik de bollen uiteindelijk toch met de verkeerde kant naar beneden heb gepoot.’

Ik haal even diep adem en zet me schrap voor het tweede argument. ‘De lente is het vrolijkste seizoen en dat komt door al die chocolade-eieren. Daar wordt een mens heel blij van. Moet ik hier nog iets aan toevoegen?’
‘Hou op, schei uit,’ zegt madam winter. ‘Wij hebben chocoladeletters en die steken met kop en schouders boven die rottige eitjes uit.’
‘Precies,’ zegt de herfst, en het wordt mij op slag duidelijk dat de natte seizoenen elkaar hebben gevonden. ‘Daar komt nog bij dat die letters al op vijftien september in de winkel liggen dus daar heeft de herfst ook lol van.’

‘Oké,’ zeg ik dapper. ‘Ik heb jullie dus nog niet overtuigd, maar ik ben nog niet klaar. Hier hebben jullie niet van terug. Er gaat niets boven de frisse, zonnige voorjaarsmode. Geef nou toe, we kunnen toch niet wachten op de nieuwe lentecollectie?’
‘Daar heb je een punt,’ zegt de herfst. ‘Maar de najaarsmode is vele malen praktischer. Het verhult alle vetjes en we hoeven de eerstkomende maanden onze benen niet te scheren. Dus nu jij weer.’

‘Ha,’ zeg ik, niet van plan om me uit het veld te laten slaan. ‘In de lente kun je een uur langer slapen.’
‘Daar ben ik het niet mee eens.’ Mijn zomervriendin kijkt me verhit aan. ‘Dat heet officieel zomertijd en dat hoort bij mijn seizoen.’
‘Ik vraag me trouwens af of je wel een uur langer slaapt,’ roept de winter. ‘Het is toch een uur korter?’
‘Dat doet er allemaal niet toe,’ zeg ik nijdig. ‘Waar het om gaat is dat we in de lente meer licht hebben. Dan kunnen we eindelijk die naargeestige herfstdip en winterdepressie van ons afschudden.’
‘Ho, ho,’ zegt de zomer, ‘die voorjaarsmoeheid van jou moet je ook niet onderschatten. De zomer is het enige seizoen zonder naargeestige kwaaltjes.’

Moedeloos kijk ik om me heen en probeer de triomfantelijke blikken van de andere seizoenen te negeren. Ik heb nog één troef en die ga ik nu inzetten. ‘In de lente is Miss Communicatie uitgekomen.’ Ik recht mijn rug en kijk de kring rond.
‘Dat boek bewaar ik wel tot de winter,’ zegt mijn kille vriendin. ‘Lekker voor de open haard met een chocoladeletter.’
‘Zo lang kun jij niet wachten,’ bromt de herfst. ‘Dat ga ík zelfs niet eens redden. Jouw boeken heb ik altijd binnen een week uit,’ zegt de zomer terneergeslagen.
Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht. Eindelijk heb ik de andere seizoenen de mond gesnoerd.

Astrid Harrewijn