Felice Jansen doet sportief in Parijs

Ik geef toe: eigenlijk ben ik totaal onsportief. Ik haat sport en ik kan slecht tegen mijn verlies. Jammer, want met sporten maak je vrienden. Iedereen vindt sportieve mensen leuk, gezond en fris (terwijl sport gewoon stinkt). Kijk maar naar contactadvertenties: iedereen is op zoek naar een ''sportieve'' partner.
 
Als kind moest ik van mijn ouders op een sport. Ik heb in chronologische volgorde op zwemles, ballet, judo, hockey, turnen, paardrijden en aerobics gezeten. Nergens was ik echt goed in. Majorette was de enige sport die ik heel graag wilde uitproberen, maar daar mocht ik niet op. Ik zag mezelf al voor de muziek uit paraderen. Mijn ouders ook, dus dat feest ging niet door.
 
Gymles vond ik vreselijk en dan vooral de Coopertest. Al na drie piepjes brak het zweet me uit. Ik haatte de competitie met mijn klasgenoten. Ik was altijd bang dat ik als eerste zou afhaken. Na mijn eindexamen heb ik nooit meer hardgelopen, nog geen meter. Totdat er begin dit jaar op kantoor ineens een e-mail voorbij kwam met de oproep: geef je snel op voor het lopen van de marathon in Parijs, want vol = vol. Ik heb gelijk gereageerd. Niet logisch. Mijn vrienden waren verbijsterd. Mijn familie lachte me vierkant uit. Maar ik ging ervoor. Totaal.
 
Omdat ik volkomen ongetraind was, vielen de vele trainingen met een personal trainer - die betaald werd door Blick&Bleecker - me zwaar. Ik zag in die tijd weinig vrienden en aan mijn hobby''s kwam ik al helemaal niet toe. Ik bleef hardlopen saai en vervelend vinden. Bovendien verloor ik geen grammetje vet, ondanks al die depressieve, alcoholvrije trainingsmaanden. Er waren ook lichtpuntjes. Mijn vrienden leefden in die periode enorm met me mee. Ze sloten zelfs weddenschappen af over de tijd die ik ging neerzetten. Zou ik rennend of kruipend de finish bereiken?
 
Naarmate de marathon dichterbij kwam, belden ze vaker maar werd ik steeds stiller, bleker en banger. Wat bezielde mij? Wilde ik een nieuwe impuls in mijn leven? Was dit mijn bijna-30-op-zoek-naar-mezelf-crisis? Wilde ik me bewijzen tegenover mijn klasgenoten van vroeger of tegenover mijn collega''s, tegenover mijn baas Ria? Stel dat ik als laatste deelnemer in het donker over de finish zou komen, die dan al bijna was opgedoekt… Zulke nachtmerries achtervolgden me wekenlang.
 
Zondag 15 april 2012. Eindelijk was het Marathondag. Om 05.30 uur stond ik trillend van de zenuwen op het verzamelveld waar je een gratis banaan kon halen. Ik zag eruit als een echte hardloper: glad loopbroekje, synthetisch hemdje, petje en hartslagmeter. Alles voorzien van het Blick&Bleecker logo. Wat ik me van de eindeloze marteltocht door Parijs nog kan herinneren is de misselijkheid, nadat ik een chocolade powerbar had gegeten voor extra energie. En dat ik zo jaloers was op de toeschouwers die zo relaxed stonden toe te kijken.
 
Godzijdank ben ik niet als laatste geëindigd; ik was sneller dan de secretaresse van de afdeling Tax die ik en route puffend tegenkwam. En nu komt het allerbelangrijkste: ik heb mijn doel bereikt. Achteraf weet ik waar het mij om te doen was. Sinds de marathon ziet iedereen mij namelijk als die leuke, gezonde, frisse en vooral: sportieve vriendin. Zij Die De Marathon Heeft Gelopen. Dus de rest van mijn leven hoef ik geen stap meer te zetten. Niets meer te bewijzen. Aan niemand.
 
Fleur Brockhus, auteur van De urenfabriek

Volg het laatste nieuws over De urenfabriek via de speciale boeken-pagina op Facebook. Hoofdpersoon Felice Jansen is ook te volgen op Facebook en op Twitter.