Getrouwd. En nu?

Happend van een verse molenwiek van de bakker zit ik achter mijn laptop. Op de achtergrond zet een zeemanskoor “What shall we do with the drunken sailor“ in, net op het moment dat ik mijn eerste woorden van mijn laatste column op papier wil zetten. Leuk de gratis muziek die je krijgt als je in het centrum van de stad woont, maar kan het alsje, alsje, alsjeblieft wat inspiratievollere muziek zijn volgende keer? Begrijp me niet verkeerd, ik vind de in zeemansoutfits gehesen mannetjes die vol passie staan te zingen super schattig. Alleen. Niet. Nu. Ik wil namelijk over iets anders schrijven dan piraten, schepen en scheurbuik…

12 oktober 2012: 153 dagen na de huwelijksreis, 183 dagen na de bruiloft en 1135 dagen na het aanzoek. De hoogste tijd om de rubriek Dagboek van een bride-to-be een passend einde te geven! Ik ben in mijn vorige column gestopt bij onze geweldige huwelijksreis naar de U.S.A. Maar wat gebeurt er daarna? Hoe is het om als getrouwde vrouw door het leven te gaan?

Het eerste woord dat me te binnen schiet is verwarrend; je introduceert je vriend maar je bedoelt te zeggen man, je reserveert een tafel op Dijkshoorn en vindt het gek dat ze bij het restaurant helemaal geen tafel gereserveerd hebben staan onder Van Well en als er een gevreesde blauwe envelop op de deurmat valt geadresseerd aan Melissa van Well-Dijkshoorn vraag je je hardop af: “Huh, hoe weten zij dat nou weer?” Ja, de veranderingen leverden voor mij de nodige verwarring op, zeker in het begin. Maar nu, zes maanden verder, moet ik toegeven dat ik er steeds meer aan begin te wennen. Ik schrik nog wel als ik mijn partner introduceer als zijnde “mijn man”, maar dat ligt denk ik meer aan het feit dat ik het zo oud vind klinken…

Ten tweede lijkt het wel of je continue antwoord geeft op dezelfde vragen. Sinds we terug zijn van onze huwelijksreis is het fenomeen baby’s namelijk de talk of the day. En begrijp me niet verkeerd, niet voor manlief en mij! We zijn meteen na onze bruiloft naar Amerika vertrokken (wat we zeker een groot voordeel vonden, omdat je dan nog echt in de bruiloftssferen zit). Een nadeel hiervan is, dat als je terug komt van huwelijksreis jij natuurlijk graag met iedereen wilt nababbelen over hoe leuk de bruiloft wel niet geweest is. Maar voor hen voelt dit als oude koeien uit de sloot halen. Zij zijn allemaal al een maand verder en hebben hier de eerste dagen na de bruiloft al gezellig met elkaar over gekletst en gelachen. Zij zijn verder gegaan en reeds bij de volgende fase aanbeland: baby’s. Want als je getrouwd bent krijg je naast de standaard vragen als “En hoe bevalt het getrouwde leven?” of “Zijn jullie elkaar al zat?” om de haverklap met de volgende vraag te maken: “Is er al een liefdesbaby op komst?” Stoppen met roken en films als What to Expect When You’re Expecting kijken helpen daar denk ik niet bij… Maar nee, wij zijn nog steeds bij fase 1 - het huwelijk - en hopen hier nog wel een tijdje van te kunnen nagenieten!

We hebben een geweldige tijd gehad: een perfecte bruiloft en een droom huwelijksreis. Hoe kun je hier nou niet van genieten? Toch kon ik me er iedere keer maar niet toe zetten om mijn gevoelens en geweldige ervaringen op papier te zetten. Gebrek aan inspiratie, daar wijdde ik het aan. Maar nu weet ik wel beter… Ik had inspiratie zat! De reden dat ik geen letter op papier kreeg was vanwege het feit dat dit mijn laatste column zou worden, mijn afsluitende column. En wie wil een periode als deze nu afsluiten? Juist!
De tijd gaat snel, belachelijk snel. Als kind vond ik het raar dat mijn oma dat altijd zei. “Mens, stel je niet zo aan,” dacht ik dan. Maar het is echt zo. Voordat je het weet is alles waar je 952 dagen lang naar uit hebt gekeken alweer voorbij. En daar moet je even aan wennen. Maar nu zo zachtjes aan alles een plek begint te krijgen, heb ik er vrede mee. De fotoboeken zijn klaar, we pronken aan de muur bij trotse oma, ouders en schoonouders, en ook in ons eigen huis zijn vele sporen van de geweldige tijd terug te vinden: mijn bruidsjurk hangt in mijn kast, iedere dag als ik de koelkast opendoe kan ik nagenieten van de tijd in Amerika en zelfs als ik zit te plassen kom ik er niet omheen. Bij het horen van Jason Mraz op de radio ga ik weer even terug in de tijd naar 12 april 2012 en bij elke aflevering Storage Wars op tv verlang ik terug naar de vakantie… Oh ja, had ik al verteld dat we ook het tijdschrift Glossy hebben gehaald? Overal hebben manlief en ik onze sporen achtergelaten. De bruiloft is vanaf nu een herinnering, een hele mooie herinnering om nooit meer te vergeten. En gelukkig helpt iedereen een handje mee!


Misschien vind jij trouwen wel helemaal niets, te duur of te ouderwets… ik had het voor geen goud willen missen! Dit is (voorlopig) het laatste wat ik jullie wil meegeven. Ik ga verder met dagdromen en vast nadenken over een volgend project. Een groots gevierde anniversary misschien?

Thanks for reading! x Melissa